COLUMN: ‘Zelfs als je heel de rit zonder enig probleem doorstaat, kan er áltijd nog iets mislopen’

Over onzekerheden

Een voorzichtige proficiat. Dat was wat de dokter me wenste toen hij mijn eerste zwangerschap bevestigde. Ik was vijf weken ver en had al drie websites gecheckt om de uitgerekende datum te kennen, ik had lijstjes met mogelijke namen gemaakt en volgens mij was mijn buik ook al wat dikker. Maar de proficiat was dus voorzichtig. Dat heb je dan met dokters, die nemen het zekere voor het onzekere. En daarmee werd meteen ook mijn eigen zekerheid onzeker. Want er kon dus nog altijd iets mislopen. En dat vond en vind ik meteen het moeilijkste aan heel die zwangerschap: er kan altijd nog iets mislopen. Zelfs als je heel de rit zonder enig probleem doorstaat, kan er áltijd nog íéts mislopen. Dat geldt voor een zwangerschap en bij uitbreiding voor al de rest in dit leven, vrees ik. En dat vind ik lastig.

Bij mijn eerste zwangerschap kocht ik pas na twintig weken iets voor de baby: tetradoeken, oftewel de ducttape van het ouderschap.

Uit voorzichtigheid ben ik daarom tijdens die eerste zwangerschap niet meteen een babyuitzet gaan kopen zodra ik die zwangerschapstest naar het juiste aantal streepjes geplast had. Integendeel. Ik ging elke dag die test uit de kast halen om te zien of die nodige streepjes er nog op stonden. En als mijn lief mij niet had tegengehouden, zou ik elke dag zo’n test gedaan hebben. Het was aftellen naar de eerste echo om dan hetzelfde te doen in aanloop naar de twaalfwekenecho. Idem voor de zestien weken en alle andere weken en controles die nog volgen. Pas na twintig weken heb ik toen iets gekocht voor de baby: tetradoeken, oftewel de ducttape van het ouderschap. Tetradoeken kan je namelijk altijd wel gebruiken en in die zin was het een veilige aankoop. Want stel nou dat het niets werd met dat kind, dan had ik toch nog steeds een voorraadje handdoeken in huis. Misschien geen vrolijke manier van denken, maar het was wel zo.

Uiteindelijk is alles goed gekomen, wat me vers vertrouwen moest geven voor deze zwangerschap. Maar opnieuw sprak mijn dokter dezelfde woorden: een voorzichtige proficiat. Ditmaal had ik al babyspullen van de vorige keer in huis, maar ik heb ze dus nog niet durven bovenhalen. Daar wacht ik nog even mee, voor de zekere onzekerheid. Toen ik tegen de dokter zei dat ik het moeilijk vond om te dealen met al die twijfels en angst, zei hij me dat ik dan ook de straat niet meer moest oversteken. Want daar kon óók altijd iets mislopen. Daarna ben ik met beide beentjes op de grond naar huis gegaan, keek ik links om uiteindelijk probleemloos de straat over te steken. Dat leek me reden genoeg om ditmaal toch al één ding te doen voor die twintig weken en een knuffeldoekje te kopen voor de nieuwe baby. Want het kan ook gewoon allemaal goed gaan.

Meer columns van Nele:

• ‘Ik wilde zelf vertrouwd zijn met die kleine scampi in mijn buik, voor ik die ging delen’
• ‘Ik schaamde me omdat heel de file aan de kassa wist dat ik seks had gehad’
• ‘Sinds wij voor gezinsuitbreiding kozen, mag die baby er al zijn van mij’