COLUMN: ‘Iemand zei dat ik er te onbezonnen uitzie om 30 te worden. Geen idee of het een compliment was’

De nacht is jong en jij bent oud. Zo voel je je althans wanneer je net voor het ochtendgloren aan de zoveelste dodenmars huiswaarts begint. Waar heb je je fiets ook alweer geparkeerd? Juist, ja. Het ontwarren van het kabelslot vergt uiterste concentratie. Je bent blij wanneer je ergens in je handtas nog een fietslichtje vindt en teleurgesteld wanneer het na drie keer trappen de geest geeft. Je bidt vurig dat je geen agent zal tegenkomen.

De laatste keer dat dat gebeurde, had je geluk. Toen gaf meneer je een uitbrander vanwege je slechte zichtbaarheid, maar liet hij je niettemin zonder boete gaan. Hij raadde je nog aan om in het vervolg een fluohesje te dragen. Het idee van jezelf in een fluohesje vind je ongekend hilarisch. Je betwijfelt of je outfits in de kast hebt hangen die met reflecterend oranje matchen.

Wellicht heb je je levenskroniek maar weer eens gedeeld met vreemden en vage kennissen. Elk meisje in de rij voor de toiletten een compliment gegeven. Plannen gesmeed, en ook vriendschappen voor het leven. Al weet je niet meer exact met wie.

Terwijl je als een dief in de nacht naar huis bolt, speelt het verloop van de avond zich als een slecht bewaarde zwart-witfilm af in je hoofd. De pellicule is op verschillende plaatsen beschadigd. Pancartes proberen het verhaal te vertellen, maar grote flarden dialoog ontbreken. Wellicht heb je je levenskroniek maar weer eens gedeeld met vreemden en vage kennissen. Elk meisje in de rij voor de toiletten een compliment gegeven. Plannen gesmeed, en ook vriendschappen voor het leven. Al weet je niet meer exact met wie.

Aan het stoplicht wacht je en dubbelcheck je de snelste weg naar huis. Terloops ontdek je een resem foto’s in je telefoon. Ze lijken op het eerste zicht best mee te vallen. Morgen zal de gruwelijke waarheid van wallen en vertrokken koppen pas aan het licht komen. Je herinnert je plots dat je de halve keet hebt uitgenodigd op een nog onbestaand feest voor je 30ste verjaardag. Iemand reageerde verbaasd dat je er te onbezonnen uitzag om 30 jaar te worden. Je kon niet met zekerheid zeggen of dat als compliment of belediging bedoeld was. Voor de zekerheid trakteerde je de persoon toch op een drankje. Zelf bestelde je bier, maar je bedacht je en duwde de pint in de handen van je nieuwe kompaan, die nu met twee glazen moest zien te jongleren.

Je liep terug naar de bar voor een spa blauw, bood iedereen in je directe omgeving een slokje aan en gulpte de rest van het flesje gulzig binnen. Had ik nu maar een watertje, denk je terwijl je appartement eindelijk in zicht komt. Je sukkelt even met je sleutels, weet toch de poort te openen en zoeft de garage in. Terwijl je je fiets stuntelig wegzet, rijdt de buurvrouw doodleuk binnen. Ze is 55 jaar, maar ziet er op dit uur frisser uit dan jij. Je zwaait naar haar en lacht. De nacht is oud en jullie zijn jong.

Deze column verscheen in Flair op 30 januari 2018.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Daten? Onze generatie doet aan iemand mee naar huis pakken en wel zien wat er gebeurt’
• COLUMN: ‘Door Boefs belediging naar onze hand te zetten verliest zijn taal alle kracht. Ik ben een kech. So what?’
• COLUMN: ‘Hij vroeg of ik Britse was terwijl ik er met mijn zwierige baret toch Frans uitzag, non?’