COLUMN: ‘Onlineshoppen is hét bewijs van burgerzin, dus ik voel me niet schuldig’

Het begon onschuldig, als een welgemeende poging om de Belgische middenstand te bevorderen. Met #ikkoopbelgisch hier en winkelhieren daar vliegen de initiatieven om de lokale modesector te steunen ons om de oren, en als moderedactrice kón ik niet achterblijven, dus bestelde ik op dag één van de lockdown een armbandje van een merk uit Knokke-Heist, niet wetende dat die bescheiden aankoop een kettingreactie in gang zou zetten.

Toen het pakje arriveerde en ik het kleinood om mijn pols bewonderde, klikte er namelijk iets. Te midden van alle onzekerheid die de pandemie met zich meebracht, kreeg ik het gevoel dat ik een verschil kon maken. Niet op grote schaal, natuurlijk, maar dat maakte niet uit. Met mijn bestelling hielp ik een Vlaamse ondernemer in deze moeilijke tijden, en dat voelde goed. Zó goed dat ik meteen een nieuwe order plaatste, dit keer bij een beautyshop in Sint-Martens-Latem. Ik kocht shampoo en herbruikbare wattenschijfjes: made in Belgium én duurzaam, dubbel scoren!

Met mijn bestelling hielp ik een Vlaamse ondernemer in deze moeilijke tijden, en dat voelde goed.

Ondertussen zijn mijn goedbedoelde steunbetuigingen geëvolueerd tot peperdure dwangneuroses. Op dag vijf bestelde ik een zijden top van een Brusselse ontwerper en op dag zeven twee midi-jurken van een Antwerpse boetiek. Plots daagde het me dat niet alleen mode- en beautylabels mijn bijstand behoefden. Wat dan met de rest van de retail en horeca? Dus reserveerde ik een roman bij mijn favoriete boekhandel en natuurwijn bij mijn favoriete drankhandel. Ik liet een smartphonehoesje customizen in Brugge en een mondmasker borduren in Gent. De ene aankoop zette de anderen in gang als een eindeloze rij vallende dominosteentjes.

Ik kocht een cd-speler bij de hifiwinkel om mijn oude cd’s opnieuw te kunnen beluisteren en een nieuwe cd bij de platenboer omdat ik nu weer een cd-speler had. Naarmate de weken vorderden, werden de leveringen talrijker en de facturen duurder. Het was alsof ik met mijn roekeloze koopverslaving grip probeerde krijgen op een uitzichtloze situatie. Bovendien bleek de Belgische mode slechts een gatewaydrug. Voor ik het wist, zat er een blazer van een Nederlandse webshop in mijn winkelmandje, om over die Braziliaanse designermuiltjes nog maar te zwijgen. Ach, ook daar kunnen ze mijn steun gebruiken, zeker?

Kocht ik een dag niks, dan deed mijn lief zijn best. Toen hij me de link naar een barbecue voor op het terras stuurde, wilde ik éven morren dat we geen plaats hebben, maar met één blik op de uitpuilende schoenenkast zweeg ik wijselijk. Als deze toestand nog lang aanhoudt, vrees ik dat we een tweede verblijf zullen moeten zoeken voor al onze spullen. Dat en een tweede hypotheek om de creditcardafrekening in te lossen. Schuldig kan ik me daarover niet voelen. Onze economie kreunt en krimpt in deze crisis, dus is onlineshoppen hét bewijs van burgerzin.

Meer columns van Catherine:

• ‘Je wil een kinderfoto zien? Hier zijn er drie. Een kijkje in mijn boekenkast? Ik dacht dat je het nooit zou vragen!’
• ‘Ik heb hier twee co-werkers: mijn lief en de kat. Ze houden er beiden bizarre gewoontes op na’
• ‘Ik ben dankbaar voor de mensen in de zorg, de supermarkt, de tankstations, de vuilkar, het openbaar vervoer, de media en zoveel meer’