Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over verontschuldigingen
Ik moet mijn verontschuldigingen aanbieden. Aan mijn dochter. Als alles goed gaat, zal zij op een dag al deze columns lezen. Het zal een uniek naslagwerk worden, waarin een belangrijk deel van haar leven gedeeld wordt met een stukje van de rest van de wereld. Van haar conceptie over mijn constipatie tot onze conversaties. Met de nodige overdrijving, omdat ik wel hou van de grap die overdrijving is. En het is net daarvoor dat ik me moet verontschuldigen. Want door te overdrijven, maak ik van mijn dochter een soort van personage dat ze niet is. Of toch niet altijd.
Een rechtzetting is dus op zijn plaats. Als ik schrijf dat er in het leven van mijn dochter geen groter drama is dan een luierwissel of een wasbeurt in bad, lieg ik niet eens. Want overdrijven is niet hetzelfde liegen. Maar ik schrijf er misschien niet bij dat zo’n drama maar één keer per week voorkomt. Hoogstens. Doorgaans geniet ze van wat gepamper, duikt ze enthousiast in dat bad en steekt ze liefdevol haar armpjes uit als ze weer op het droge wil geraken. Als ik schrijf dat ze uitdagend met haar hand in het voederbakje met kattenbrokken graait, haar hoofd ondertussen schudt en dat blijft doen terwijl ze een paar van die kattenbrokjes wegslikt, schrijf ik er misschien niet bij dat dat één keer is gebeurd. Doorgaans wijst ze gewoon hoofdschuddend naar dat bakje. Haar drinkbeker ondersteboven leeggieten op de vloer? Twee, maximaal drie keer voorgevallen. Doorgaans zet ze die beker liefst zelf op tafel, zonder een druppel te morsen. Ze eet netter dan ik tijdens een vreetbui, ze brengt elk vuiltje dat ze vindt op de grond naar ons, ze gaat met plezier naar de opvang, ’s avonds gaat ze zonder morren slapen om heel de nacht door te knorren en ’s morgens houdt ze zichzelf nog minstens een halfuur in stilte bezig, voor we haar uit bed halen.
Je bent een overheerlijk kind, leuker en liever dat ik ooit had durven dromen. En dat is niet eens overdreven.
Vandaar mijn excuses en een rechtzetting, gericht aan mijn dochter die dit later leest: je bent een overheerlijk kind, leuker en liever dat ik ooit had durven dromen. En dat is niet eens overdreven. Natuurlijk heeft ze weleens peuteruitbarstingen, maar meestal heeft ze ook een goede reden voor die kuren. Vermoeidheid is de voornaamste reden. Wat dat betreft is ze de dochter van haar moeder. Met weinig slaap is er met ons nog weinig plezier te beleven. Maar soms is er ook frustratie. Dan wil ze dingen zeggen of vragen, terwijl ze er de juiste woorden nog niet voor kent. Of ze wil dingen doen, terwijl ze het nog niet kan. Of het niet mag. Wij blijven namelijk volhouden dat het geen goed idee is om haar wandelwagentje mee in bed te nemen. Of in bad, wat dat betreft.
Soms krijgt ze dus het deksel op de neus en ik begrijp dat ze daar opstandig van wordt, dat ze doorgaans maar niet altijd dat voorbeeldig kind is. En dat is misschien het geheim van een geslaagd ouderschap: begrip. Het is misschien zelfs het geheim van mijn relatie. Mijn lief en ik begrijpen elkaar. Doorgaans, maar zeker niet altijd. Hoe het komt dat mannen nog liever struikelen over een volle wasmand die in het midden van de gang staat, in plaats van die wasmand weg te zetten, blijft me bijvoorbeeld een raadsel. Zoiets gebeurt hier tot vijf keer toe op één dag. Of tien keer! Altijd! Ik lieg daar niet over. Ik overdrijf misschien gewoon een beetje. Ik verontschuldig me daar later wel voor.
Lees meer columns van Nele:
