Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over nee zeggen
Mijn dochter gaat elke avond slapen met drie fopspenen en drie knuffels in haar handjes. Dat mag ze van ons. Dat hebben wij haar zelfs aangeleerd, zodat wij ’s nachts twee keer minder vaak moeten opstaan als ze die hele inboedel uit haar bedje gooit en daar spijt van krijgt. Die spijt uit ze door zo lang en hard te zeuren dat je wel móét opstaan.
Gisteravond weigerde ze te gaan slapen als ze ook haar haarborstel niet mocht meenemen in bed. Nu was ik zelf zo moe dat ze er voor mijn part ook nog de haardroger en tien krulspelden bij mocht nemen. Zij moest zo snel mogelijk slapen, zodat ik hetzelfde kon doen. Maar toen was er dus die haarborstel. Als ik dat ding zou afpakken, zou ik een drama ontketenen. Lees: dan duurde het nog lang voor zij en vooral ik zouden slapen. Liet ik haar die haarborstel meenemen, dan zette ik naar mijn gevoel de poorten wijd open voor alle andere dingen die ze niet mag. Tenzij ze lang genoeg aandringt. Dan zou ze dus wél staand op tafel haar boterham mogen opeten en wél al haar speelgoed in de kattenbak mogen gooien.
‘Krijgt mama de borstel?’ Mijn woorden waren nog niet koud of ik besefte dat dat het domste was wat ik kon doen.
Een moeilijke afweging, dus: de borstel afpakken of de borstel niet afpakken. Ik besloot het eerst vriendelijk te vragen: ‘Krijgt mama de borstel?’ Mijn woorden waren nog niet koud of ik besefte dat dat het domste was wat ik kon doen. Je moet zo’n kind geen vragen stellen, zeker als je weet dat je niet het antwoord zal krijgen dat je wil. Mijn dochter kan namelijk niet ja zeggen of knikken. Ze kan enkel nee zeggen en hoofdschudden. Daarmee berispt ze ook vaak zichzelf, dus terwijl ze met haar hand in het voederbakje met kattenbrokken graait, schudt ze haar hoofd alvast. En dat blijft ze doen terwijl ze een paar van die brokjes wegslikt. Ze kruipt hevig hoofdschuddend de trap op en doet hetzelfde terwijl ze haar drinkbeker ondersteboven leeggiet op de vloer. Het doet me twijfelen aan het feit of ik geslaagd ben in het opvoeden, of net niet. Ze weet immers heel goed dat wat ze doet, niet oké is. Maar toch doet ze het. Noem haar gerust consequent.
Ze is alleszins consequenter dan wij wat dat nee zeggen betreft. En dan nog. Als ouder word je nu vriendelijk verzocht om niet langer nee te zeggen tegen je kinderen. Dat heet positief opvoeden en bewijst dat opvoeden ook kan gebeuren met heel andere tussenwerpsels. Het zou beter zijn om die negatieve boodschappen te vermijden en te gebieden in plaats van te verbieden. ‘Niet op tafel staan’ wordt zo ‘Ga op je stoel zitten’. ‘Niet in de kattenbak spelen’ wordt ‘Kom maar uit de kattenbak’. Ik doe het allemaal. En zij lacht me gewoon uit terwijl ze met haar hoofd schudt.
Ondertussen kan ik gelukkig wel een onderscheid maken in de veelheid aan nees. Als ze haar hoofd schudt en tegelijkertijd haar ogen sluit, is het bijvoorbeeld echt nee. Dan gaat ze niet slapen. En wanneer ze haar armpjes uitsteekt tijdens het neeschudden, is het eigenlijk ja. Dan mag ik haar in bed leggen. Als ze twijfelachtig kijkt, is onderhandelen mogelijk en kan het op haar voorwaarden. Lees: met drie fopspenen, evenveel knuffels en een haarborstel. Na een rondje onderhandelen heb ik die haarborstel uiteindelijk kunnen ruilen voor een propere slip uit mijn ondergoedlade. Ik heb mijn hoofd geschud en ben gaan slapen.
Lees meer columns van Nele:
