COLUMN: ‘De sneeuwkoets moet het Noorse equivalent van de bierfiets zijn: uiterst irritant’

Dashing through the snow in a one horse open sleigh... Kerstmis is allang voorbij en toch krijg ik ‘Jingle Bells’ niet uit mijn hoofd. De reden? Ik zit in Oslo en sta op het punt de vrieskou te trotseren in een paardenslee. Oké, eigenlijk een koets, maar je snapt wat ik bedoel. Ik ben hier op uitnodiging van een niet nader genoemd jeans­merk dat z’n wintercollectie zal pre­senteren aan ingeduffelde influencers en journalisten.

De afgelopen dagen heeft het zelfs naar Noorse normen hard gesneeuwd en de vlokken blijven uit de lucht dwarrelen. De meningen van de aanwezige gasten omtrent het natuurfenomeen zijn verdeeld. De ene helft – voornamelijk Nederlandse bloggers – vindt het heulemaal gewel­dig. Moon Boots aan en sneeuwselfies maken! De andere helft – leden van de Spaanse pers, onder andere – vindt het maar nada. Ik zie hen vertwijfeld naar buiten turen in snel bijeen­ geraapte winterkleren, zich wellicht afvragend waarom zij zo nodig mee moesten op deze ijzingwekkende trip.

Na een paar enthousiaste minuten en een resem Instagram Stories voor het thuisfront valt er dan ook een doodse stilte. ‘Hoe lang nog?’ piept iemand.

Wanneer het tijd is om ons transport te kiezen, opteert de meerderheid voor een vertrouwde, verwarmde taxi. Ik sluit me aan bij de Hollanders en kies voor het authentieke avontuur. Al zie ik een paar Noorse collega’s oogrollend en in hun handen blazend richting auto struinen. Toeristen! De koets blijkt enorm fotogeniek, maar niet voorzien van enig modern com­fort. De stoelverwarming ontbreekt geheel en er wordt ons aangeraden om een diepgevroren dierenvel over de knieën te draperen. Paraplu’s kunnen slechts deels verhinderen dat coiffure en maquillage onder­gesneeuwd raken. Daarop hadden de bloggers helaas niet gerekend.

Na een paar enthousiaste minuten en een resem Instagram Stories voor het thuisfront valt er dan ook een doodse stilte. ‘Hoe lang nog?’ piept iemand. Ondertussen heeft het slome rijtuig een gigafile veroorzaakt. De sneeuwkoets moet het Noorse equivalent van de bierfiets zijn: uiterst irritant, vooral als je erachter rijdt. Net wanneer ik het gevoel in mijn tenen dreig te verliezen komt de eind­bestemming in zicht: een knusse cha­let mét haardvuur.

Bij binnenkomst krijg ik een glas wijn in de handen geduwd dat de rest van de avond vol zal blijven. Vijf gangen, evenveel de­filés en één dodelijk rondje shots later denken we slim te zijn en bellen we een taxi. Halverwege gooit de chauf­feur de handdoek in de ring. ‘Ik kom de berg niet op! Jullie zullen moeten lopen.’ Ploeterend door vijf meter poeder kan ik maar aan één ding den­ken. F*cking Jingle Bells. Hadden we maar weer de slee genomen.

Deze column verscheen in Flair op 6 februari 2018.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Iemand zei dat ik er te onbezonnen uitzie om 30 te worden. Geen idee of het een compliment was’
• COLUMN: ‘Daten? Onze generatie doet aan iemand mee naar huis pakken en wel zien wat er gebeurt’
• COLUMN: ‘Door Boefs belediging naar onze hand te zetten verliest zijn taal alle kracht. Ik ben een kech. So what?’