Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Of we ons even wilden voorstellen? Ik bevond me recent in de kleuterklas van mijn dochter voor de jaarlijkse infoavond. Rond mij hadden zich op de kleuterstoeltjes ook de andere ouders verzameld. Zo’n papa van 1m90 die zich een comfortabele houding probeert te geven op een stoeltje voor iemand die half zo groot is: dat blijft toch lachen.
Alleen dat voorstellen vermijd ik liever als het kan – ik ben eerder een deel-van-het-interieurtype in dat soort situaties. Net toen ik half knorrend mijn naam en die van mijn kinderen had gemompeld, stelde de juf dé vraag, de onvermijdelijke ‘hulp-van-ouders-bij-elvendertig-schoolse-activiteiten’-vraag.
Van komen voorlezen tot fruit schillen over spelletjesnamiddagen en hulp bij het aan- en uitkleden tijdens de zwemles. En dat was nádat ook de zorgcoördinator en de voorzitter van de oudervereniging al waren gepasseerd om onze hulp te vragen. Mijn antwoord zou op alle vragen hetzelfde zijn: neen, welgemeend sorry, maar ik kan niet komen helpen.
Wij zijn tijdens de schooluren aan het werk. En dat was de bedoeling, toch?
Het zit namelijk zo: ik werk voltijds. Dus tenzij ik leer tijdreizen, kan ik niet komen. Verwachtingsvol zag ik de juf rondkijken in de klas en het bleef opvallend stil. Ik wist van schaamte bijna niet waar kruipen. Nu ben ik nogal planmatig aangelegd, dus overliep ik in mijn hoofd de mogelijkheden. Misschien moest ik maar gewoon vakantie nemen, niet? Maar wat dan met de twaalf weken schoolvakantie die ik ook nog moet zien te overbruggen? Vakantie nemen voor een voorleesnamiddag en bijgevolg een extra dag betaalde vakantieopvang moeten zoeken in de zomer, omdat mijn vakantiedagen op zijn? Dat kán toch niet de bedoeling zijn?
En ik verwijt de juf noch de school dat ze de vraag stellen, laat dat duidelijk zijn. Ik ben er van overtuigd dat ze dat doen met énkel de beste zorg voor de kinderen voor ogen. Ik denk wél dat de beleidsmakers dringend moeten inzien dat scholen hun noden niet kunnen blijven aanvullen met helpende handen van ons, ouders. Wij zijn tijdens de schooluren aan het werk. En dat was de bedoeling, toch?
Langs alle kanten worden vrouwen – ook door de overheid! – aangespoord om voltijds te blijven werken. En áls we dan aan de slag blijven, blijkt dat we eigenlijk op school worden verwacht om ook daar ons deel te doen. En het schuldgevoel dat ik daar aan overhoud: sorry, maar dat verdien ik niet. Net zoals de juf het niet verdient dat ze bij de ouders moet bedelen om hulp, omdat ze anders helemaal alleen twintig natte kleuters moet afdrogen en aankleden na de zwemles. Dat is namelijk even onrealistisch als tijdreizen.
Deze column verscheen in Flair op 19 september 2017.
Meer columns van Lien lezen:
