Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Er is jaren over gepalaverd. 5 keer werd het aangekondigd, maar toch weer afgeblazen omdat vriendin 1 of 2 het toch niet over haar hart kon krijgen. Maar dit jaar was het eindelijk zover: na minstens een decennium en 6 kinderen zouden mijn vriendinnen en ik nog eens samen op vakantie gaan. Al lang op voorhand begonnen de voorbereidingen en meteen ook de voorpret. Vijf kinderloze dagen, dat leek iedereen in wisselende hoogtes een fantastisch vooruitzicht. Omdat er op de locatie voornamelijk zon en cocktails aanwezig moesten zijn, viel onze keuze op Tenerife. Mijn vriendinnen zijn gelukkig gezegend met een soort nuchterheid die niet onder de indruk is van hipheid. Daar zijn ze te praktisch voor. Wellicht meteen ook een van de redenen dat we al zo lang vriendinnen zijn.
Ik voelde me schuldig, omdat ik mijn kinderen vijf volle dagen zou 'achterlaten'. Of zo noemde ik het toch in mijn hoofd.
Vluchten en verblijf werden geboekt, een speciaal voor de gelegenheid aangemaakt Whatsappgroepje liep over van de voorpretberichtjes. En plots, twee weken voor vertrek, stak het beest even onverwacht als overweldigend de kop op: ik voelde me schuldig, omdat ik mijn kinderen vijf volle dagen zou 'achterlaten'. Of zo noemde ik het toch in mijn hoofd. Nu was het heus niet de eerste keer dat ik mijn gezin even zijn plan zou laten trekken zonder mij. Mijn man en ik trokken er al een paar keer een nachtje of twee op uit zonder onze kroost, en telkens hadden we er deugd van. En nooit eerder had ik last van schuldgevoel. Tot nu. Ik lag er zelfs ’s nachts wakker van.
Ze zouden mij zo erg missen, mijn kinders. En ze zouden huilen omdat ik maar niet terugkwam. Wat voor moeder was ik eigenlijk, als ik dat allemaal niet erg vond? Uiteraard vertrok ik gewoon. Alles was betaald en ik had hier zo erg naar uitgekeken. Op onze droombestemming probeerde ik mezelf op te peppen met cocktails. Wat aardig lukte. Tot het gevreesde eerste telefoontje met het thuisfront eraankwam. Want zou dat niet ongelofelijk pijnlijk worden, met veel tranen van hun kant?
Surprise, surprise: dat was het natuurlijk niet. Mijn kinderen hadden weliswaar naar mij gevraagd, aldus mijn man, maar vooral naar de cadeautjes die ik had beloofd mee te brengen. En tranen waren er al helemaal niet geweest. Alles ging zijn gangetje. En toen begreep ik wat er was gebeurd: ik voelde me niet schuldig omdat zij mij gingen missen, maar omdat ik hén ging missen. Ik had dus gewoon zelfmedelijden. Dat ik meteen op 'off' zette. Komaan zeg, er zijn genoeg moeders die deze break veel meer verdienenden dan ik, maar nu niet zaten te genieten in de zon. Dus ik genoot, van elke seconde. Was het al maar volgend jaar. Want dan gaan we terug. Uiteraard.
Deze column verscheen in Flair op 18 april.
Meer columns van Lien lezen:
