'Ook meisjes met modellenmaten bekeken met een klein hartje de testbeelden: "Waar zijn mijn borsten? Ik heb geen nek. En dikke armen!" Je zou denken dat we enkel gedrochten geboekt hadden.'
COLUMN: ‘Ik roep dat iedere vrouw mooi is, en verplicht tegelijk mijn lief om elk onflatterend plaatje te deleten’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Eigenliefde is de hoogste liefde. Dat vertel ik althans tegen mijn lief wanneer hij mij egoïstisch noemt omdat ik weer eens mijn goesting doe. Toch schuilt er een grond van waarheid in mijn excuus: we zien onszelf nog steeds niet graag genoeg. Zelfs in tijden van me-time en self-care heeft de gemiddelde vrouw een haat-liefdeverhouding met haar eigen lijf. Dat werd me voor de zoveelste keer pijnlijk duidelijk tijdens een recente lingerieshoot.
Voor de camera: zeven dames in al hun pracht en diversiteit. Van 20 tot 31, van A- tot H-cup en van roomblank tot chocoladebruin. Een enkeling had er geen enkel probleem mee om op een drukke set uit de kleren te gaan, de meerderheid wachtte op onze aanmoedigingen alvorens in roze badjas het kleedhokje uit te schuifelen. Zeven vrouwen, zeven banging bodies, zeven keer gezucht. Niet één van hen bleek complexloos door het leven te gaan, of ze nu een XS of een XL droeg.
Zelfrelativering is volgens mij de enige weg richting zelfaanvaarding. Al blijft die weg lang en geplaveid met vetrollen en huilbuien, gezaag en onzekerheden.
‘Ik ben toch niet de enige volle vrouw die meedoet tussen al die sprieten?’ wilde iemand weten. ‘Fotoshop maar goed bij mij’, aldus zo’n spriet. ‘Mag ik toch geen kimono aan?’ vroeg nog een ander. Gevolgd door: ‘En zo’n hoog broekje dat alles netjes verstopt.’ Ook meisjes met modellenmaten bekeken met een klein hartje en overdosis kritiek de testbeelden van de fotograaf: ‘Waar zijn mijn borsten? Ik heb geen nek. En dikke armen!’ Je zou denken dat we enkel gedrochten geboekt hadden.
Eens de shoot volop aan de gang was, kroop de hele squad gelukkig collectief uit haar schulp. Er werden grappen gemaakt en gekke bekken getrokken, cupcakes geproefd en smoskes geboeft. In beha, mét krulspelden in het haar! Het gaf me hoop. Zelfrelativering is volgens mij de enige weg richting zelfaanvaarding. Al blijft die weg lang en geplaveid met vetrollen en huilbuien, gezaag en onzekerheden. Lezeres O. vatte het simpel samen: ‘Ik blog over body positivity, maar zelf ben ik er nog niet.’
Dat zette me aan het denken. Mocht ík degene zijn die in ondergoed op de foto ging, zou ik dan zonder vrees of vergrootglas naar mezelf kunnen kijken? Ik ben bang van niet. Ook ik roep dat iedere vrouw mooi is, bewonder plussize beauty’s die ongegeneerd cellulitis-pics posten en verplicht ondertussen mijn lief om elk onflatterend plaatje op straffe des doods te deleten. Daarom hef ik een toast op Flairs pin-upclub. Complexen of niet, ze deden het toch maar – en zagen er ondertussen verdomd sexy uit. Laat hen een voorbeeld zijn voor velen en voor mezelf. Wie weet schrijf ik me dan volgend jaar eindelijk in voor ‘My body & me’.
Deze column verscheen in Flair op 13 februari 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
