Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over wij
‘Wij gaan even pipi doen!’ Ik zie het me nog niet roepen, tijdens een vergadering met collega’s of tijdens een etentje met vrienden. Zoveel enthousiasme in het meervoud, om dan in mijn eentje naar het toilet te vertrekken. En toch is dat exact wat ik doe wanneer ik tegen mijn dochter praat. Alles gebeurt hier in de wij-vorm. Wij gaan een nieuwe luier aandoen. Wij gaan in bad. Wij gaan naar bed. Maar eigenlijk hou ik haar daarmee voor de gek. Ik lieg zelfs, vrees ik. Want wíj gaan namelijk geen nieuwe luier aandoen, zíj gaat een nieuwe luier aandoen. Wíj gaan niet in bad, zíj gaat in bad. Wíj gaan niet naar bed, zíj gaat naar bed. Wíj, de rest van het gezin, gaan eindelijk ongestoord in de zetel liggen en chips vreten.
Ik heb er het wereldwijde web op nageslagen en blijkbaar is het volkomen normaal om in het meervoud te spreken als je een enkelvoud bedoelt. Op voorwaarde dat het enkelvoud je kind is. Het is deel van hele babypraatconcept. Dat ding waarbij je plots ook met een hoog stemmetje gaat praten en naar jezelf refereert in de derde persoon. Waardoor wíj zelfs niet pipi gaan doen, maar ‘mama’ pipi gaat doen. Het lukt ons om op die manier te communiceren en ik merk dat mijn dochter steeds beter begrijpt wat ik bedoel.
Blijkbaar is het volkomen normaal om in het meervoud te spreken als je een enkelvoud bedoelt. Op voorwaarde dat het enkelvoud je kind is.
Net daarom voelt het wat wrang als ik haar naar de opvang breng. Want wíj gaan niet de hele dag met andere willekeurige kinderen doorbrengen. Zíj gaat dat doen. En ook al bevalt het haar daar uiteindelijk prima, ze heeft er vooralsnog niet zelf voor gekozen. De verwarring is bij haar dan ook vaak groot, merk ik. Het begint allemaal wel leuk en gezellig. Wij staan op, wij drinken melk, wij eten een boterham en wij gaan een beetje wandelen met de kinderwagen. Nietsvermoedend geniet ze van haar dag, met die dikke beentjes trappelend van plezier uit die kinderwagen. Tot wij dus arriveren bij de opvang. Dan slaat bij haar de twijfel zichtbaar toe en kijkt ze naar me om te vragen of wij alle twee een hele dag daar blijven. Want dat is toch wat wíj doen? Alles samen? Altijd? Van een luier aandoen tot naar bed en in bad gaan?
Ja niet dus. Want op zo’n moment gaan wíj de dag wel degelijk apart doorbrengen. Ondanks die altijddurende belofte van samenhorigheid. Leuk is dat toch niet. Als kind begin je de dag nietsvermoedend, mama en papa dichtbij, blij. Alles samen doen en dan bám: word je zomaar ergens gedropt. Alleen! Dan zit je daar mooi tussen al die andere jankers. En dan moet je zelf ook janken! Want zo gaat dat, dat weet iedereen.
Het kan niet anders of je leert vanaf dan al een van de meest waardevolle lessen in dit leven: dat je je plan moet kunnen trekken. Alleen. Als ik haar na een werkdag weer ga halen in de opvang en blij meedeel dat wíj naar huis gaan, is ze wel degelijk blij om me terug te zien. Toch merk ik dan enige terughoudendheid, alsof ze het zaakje niet helemaal vertrouwt. En alsof ze er dan ook rekening mee houdt dat wíj gewoon elders onze plan moeten trekken. Alleen. Of dat ik haar alleen de straat ga opjagen terwijl ze de weg naar huis niet eens kent. Die hele weg naar huis lijkt ze dan overigens wat op haar hoede, maar de opluchting is groot wanneer we effectief samen thuis aankomen. Zelf sta ik dan klaar om een hele avond samen dingen te doen. Tot wij naar bed gaan. Of ja, zij.
Lees meer columns van Nele:
