Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Als je lang genoeg in de media rondloopt, valt er af en toe een uitnodiging voor een première in je mailbox. Zo werd ik recent gevraagd voor de galapremière van de musical ‘The Little Mermaid’. Normaal gezien ben ik niet meer zo snel uit mijn luie zetel te krijgen, maar aangezien mijn dochter van 5 letterlijk op en neer begon te springen toen ik vroeg of ze naar Ariel wilde gaan kijken op een groot podium, borg ik mijn zondagse joggingbroek alvast op. Ik hees mezelf in mijn meest toonbare little black dress, mijn man in zijn pak en mijn dochter in een nog snel in een Zweedse keten opgesnord rood feestjurkje.
Ik moet toegeven dat mijn initiële terughoudendheid snel wegsmolt. De ontvangst was hartelijk en de wijntjes erg lekker. En zoals dat altijd gaat bij zulke gelegenheden, was Bekend Vlaanderen uiteraard in groten getale aanwezig. Nu wil mijn ervaring met de Bekenden der Vlaanderen dat er een aantal dingen op de hele horde van toepassing zijn. Zo blijkt dat hoe bekender of belangrijker je bent, hoe eenvoudiger, beleefder en gemakkelijker in de omgang.
Ik vond haar in haar hoogdagen ook al niet sympathiek, vandaar dat ze me meteen opviel toen ik stond aan te schuiven om een frietje voor mijn dochter te scoren, die in het halfuur daarvoor al meermaals klaaglijk had gejammerd dat ze ‘bijna doodging van de honger’.
Zo zal je als journalist vaker problemen hebben met een finalist uit ‘The Voice’, die per se de 3 exact zo door hem of haar uitgesproken zinnen wil laten herschrijven of die zélf de piepkleine foto bij het dito stukje wil kiezen, dan met pakweg Koen Wauters. Het toeval wil dat ook tijdens de pauze van de musical alvast één iemand die stelling bevestigde. De blonde zangeres was ooit van het bekendste wat de Lage Landen te bieden hadden, maar glijdt momenteel wegens complete desinteresse van haar ooit zo trouwe fanbase af in de vergetelheid.
Ik vond haar in haar hoogdagen ook al niet sympathiek, vandaar dat ze me meteen opviel toen ik op pakweg de 10de plaats in de rij stond aan te schuiven om een frietje voor mijn dochter te scoren, die in het halfuur daarvoor al meermaals klaaglijk had gejammerd dat ze ‘bijna doodging van de honger’. Voor én achter mij stonden bijna allemaal mama’s met een gelijkaardig probleem. En plots was daar Blondie op haar paasbest, vergezeld door haar squad, alledrie alvast een gratis cavaatje aan het slurpen. Zonder enige schroom wachtten ze een onoplettendheid van de tweede in de rij, een mama die de neus van haar kleuter afveegde, af om in te schuiven en nog geen 2 minuten later met hun frietjes weg te wandelen.
Twee vrouwen achter mij hadden het ook gezien en vroegen zich af wie het mens wel niet dacht dat ze was. ‘Ach’, zei ik, ‘hoe lager op de BV-ladder, hoe slechter de manieren. En aan het tempo dat zij aan het zakken is, zien we haar hier volgend jaar niet meer terug.’ En toen lachten we samenzweerderig. Hell hath no fury like een voorbijgestoken moeder van een hongerige kleuter. U weze gewaarschuwd!
Deze column verscheen in Flair op 26 december 2017.
Meer columns van Lien lezen:
