COLUMN: ‘Zeggen dat we even moesten puzzelen toen m’n lief bij me introk, is een understatement’

Ik heb een nieuw bed. Of liever: wíj hebben een nieuw bed, want zo gaat dat als je samenwoont. Onschuldige spullen als een stoel of een kussen in de vorm van een Mexicaanse doodskop komen plots onder vuur te liggen, en water bij de wijn vertaalt zich in afstand doen van teerbeminde meubels waarmee de ander niet leven kan. Mijn lief houdt van Scandinavisch en minimalistisch, ik hou van eclectische kitsch. Zeggen dat we even moesten puzzelen toen hij bij mij introk, is dus een understatement. De onderhandelingen tussen de Vlamingen en de Walen over Brussel-Halle-Vilvoorde waren er niks tegen.

We spraken af dat we elk ons veto mochten stellen, maar het verder netjes zouden houden. Dat laatste lukte niet helemaal. Mijn rieten eettafelstoelen sneuvelden als eersten. ‘Cheap’, aldus mijn lief. Mijn wraak was zoet toen we over zijn zelfgemaakte kasten uit OSB-plaat mochten beslissen: ‘Ditchen, die handel. Ik heb geen zin om in de Urban Outfitters te wonen.’ Onder de gordel, I know, en vanaf dat moment was het oorlog. Hij over mijn grafische Berlijnposter: ‘Lijkt wel zo’n kunstwerk dat je kant- en-klaar bij Ikea koopt.’ Touché. Ik over zijn collectie arty etsen: ‘Die enge baby geeft mij zelfmoordneigingen.’ Auch. Na veel figuurlijk getouwtrek en één grote kuis – de DIY-kasten verhuisden naar vrienden en de Berlijnposter belandde bij het oud papier – bleef er nog één twistpunt over: mijn bed.

 

Destijds was het mijn onafhankelijksheidsverklaring: exit ex-lief en dure boxspring, enter vibrator en prinsessenbed.

Nu snap ik wel dat een heteroseksuele man niet staat te springen om ’s avonds in een wit ledikant met krullerig hoofdeinde te kruipen. Komt nog bij dat het ding kraakte alsof het elk moment kon instorten. Niet omdat het antiek was, maar omdat ik het ooit zelf in elkaar had gezet zonder de handleiding te lezen. Destijds was het mijn declaration of independence: exit ex-lief en dure boxspring, enter vibrator en prinsessenbed. Nu bleef er echter niet veel meer over dan een gammele bak op hoge poten en een vage herinnering aan mijn vorig leven. Er daagde een melig besef in mij: wat zit ik eigenlijk over een bed te zeuren als de persoon die erin ligt, mij zielsgelukkig maakt? Waarom bekvechten over het interieur als je eindelijk alles hebt waarvan je altijd droomde?

Niet veel later reden mijn lief en ik samen naar Ikea. We kochten een minimalistisch houten bed, dat mijn lief perfect volgens de handleiding in elkaar zette. Aan het plafond van de slaapkamer hangt nu een roze lamp, zodat ik toch ook mijn dagelijkse portie kitsch krijg. Ik heb nog nooit zo goed geslapen.

Deze column verscheen in Flair op 17 mei.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.