COLUMN: ‘Zelfzeker sloot ik me aan bij de gevorderde skiërs. Tot ik al aan de skilift op mijn muil ging’

Onder het motto ‘doe eens iets wat je nog nooit gedaan hebt’ probeer ik as we speak een skipak in een veel te kleine trolley te proppen. Waarmee 
ik bedoel: ik ga skiën. De eerlijkheid 
gebiedt mij te zeggen dat ik in een 
ver verleden al eens op de latten heb 
gestaan, hoewel ik die gebeurtenis sindsdien uit mijn geheugen heb 
proberen te wissen. Ik was een jaar 
of twaalf en moest na een paar luttele lessen al mee de rode piste af in Val Thorens, met de rest van de familie.

Met doodsangst in de ogen en mijn benen verkrampt in een semipermanente ploeg slaagde ik er wonder 
boven wonder in zonder kleerscheuren beneden te geraken. Met bonzend 
kinderhartje vroeg ik bij aankomst of niemand anders had gezien dat er een lévensgevaarlijk ravijn naast de helling lag, afgebakend met een slap rood-wit gestreept lint dat vast zou knappen onder de impact en het gewicht van de eerste de beste twaalfjarige. Een ravijn! Dat kon toch niet de bedoeling zijn? Het antwoord van mijn medeskiërs luidde simpelweg: ‘We zijn hier in 
de bergen, dat is normaal.’ Normaal vond ik het allerminst en de rest van de vakantie deed ik mijn uiterste best om babysit-duty te krijgen en in de chalet te mogen blijven bij de kleuters die te jong waren voor de Skischule.

Terug in België verbeterde mijn relatie met de wintersport er niet op. Tijdens een sportdag ging de hele klas skiën op borstels. Zelfzeker sloot ik me aan bij de groep gevorderden – ik had 
namelijk een rode piste mét ravijn 
getrotseerd! – maar toen bleek dat ik zelfs de skilift niet kon nemen zonder op mijn muil te gaan, werd ik onherroepelijk naar de beginners verbannen. ‘Jeugdtrauma’ is een understatement.

Met dank aan de archiefcollectie van mijn moeder beschik ik zowel over een knalrode ski-jas van Tommy Jeans uit de nineties als over een eightiespak mét vuistdikke epauletten en bijbehorende bodywarmer.

Vandaag zijn we zestien jaar later en heb ik besloten met een schone lei te beginnen. Ik ga voor Flair op sneeuw-shoot in Zuid-Tirol, en dan zou het idioot zijn om niet even zelf de piste 
te verkennen, toch? Dus heb ik skiles geboekt. Volgens mijn lief, een 
fervent snowboarder, is het net 
als fietsen: dat verleer je niet. Maar wat als je nooit echt goed zonder zijwieltjes hebt durven te trappen?

Aan mijn outfit zal het in ieder geval niet liggen. Met dank aan de archiefcollectie van mijn moeder beschik ik zowel over een knalrode ski-jas van Tommy Jeans uit de nineties als over een eightiespak mét vuistdikke epauletten en bijbehorende bodywarmer. Het pak is wit met een funky pastelprint. Ik hoop ten stelligste dat het retromotiefje volstaat om mij straks 
te lokaliseren in de sneeuw, wanneer ik weer eens van de lift val en gezocht word door een reddingsteam en zo’n sint-bernard met een vaatje rum. Tip: ik lust liever wodka.

Deze column verscheen in Flair op 3 januari.

Vorige columns van Catherine:

• COLUMN: 'Aanslagen, Brexit, the Donald... Het nieuwsoverzicht van 2016 leest als een deprimerend alfabet'
• COLUMN: 'Haar onvriendelijkheid deed me bijna nostalgisch terugblikken op het Ijzeren Gordijn'
• COLUMN: 'Volwassen zijn is niet langer alles aan je moeder vragen. Je belt haar hoogstens op als je ziek bent en een thermometer wil'

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.