‘Die kleren voor dat schoolfeest lagen thuis nog in de kast…’
‘Als ik elke dag met twintig kleuters in een containerklas moest zitten, zou ik vraagtekens en gewenste tonen ook achterwege laten’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘M. heeft nog geen kleding voor het schoolfeest meegebracht. Is het mogelijk om die vandaag nog te bezorgen. Groetjes, juf E.’ Het feit dat de juf geen vraagteken, maar een punt gebruikte op het einde van die tweede zin, maakte de urgentie van de zaak duidelijk. Die kleding moest vandaag nog bezorgd worden, ook als het niet mogelijk was. Verder enkel respect en geen slecht woord over de juf noch die licht passief-agressieve toon in dat berichtje. Als ik elke dag met twintig kleuters in een containerklas moest zitten, zou ik vraagtekens en gewenste tonen ook achterwege laten.
Die kleren voor dat schoolfeest lagen thuis nog in de kast, naast de enveloppe met geld voor tombolalotjes en inkomkaarten voor datzelfde schoolfeest. Daarnaast: het afwezigheidsattest van toen de peuter waterpokken had en niet naar de opvang mocht gaan. Daarnaast: een voor de helft opgegeten koek én een ongeopende brief van de Vlaamse Belastingdienst.
Die kast is met andere woorden een schrijn geworden van de mental load die ik meedraag. Dat pakketje is voor iedere ouder hetzelfde, maar toch anders. Zelf hou ik het op een soort van constante staat van alertheid, waarbij ik altijd paraat moet staan om de noden – en eisen – van mijn kinderen in te lossen. Ik moet constant anticiperen, plannen en vooruitdenken, zodat in het beste geval alles soepel verloopt en die kinderen gelukkig en gezond zijn.
Het lijkt me evolutionair gezien nochtans niet zo’n handigheid, om ouders niet enkel verantwoordelijk te stellen voor hun eigen leven, maar ook voor dat van anderen. Alsof het nog niet genoeg breinwerk vereist om elke dag zelf naar behoren te functioneren, moet ik ook nog eens onthouden dat er kleren voor het schoolfeest nodig zijn, dat die enveloppe met geld en dat afwezigheidsattest afgegeven moeten worden, dat de belastingen betaald moeten worden en dat die half opgegeten koek daar in de kast ligt. Want het is die koek en die koek alleen die het kind drie dagen later wil eten.
Die mental load leidt tot lijden. Het geeft je het gevoel dat je altijd moet aanstaan en nooit echt kan ontspannen, omdat er altijd iets is waaraan je moet denken om het vervolgens te vergeten, waarna je er hopelijk nog eens aan herinnerd wordt. En dan, dan komt het meestal wel goed.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
