‘Alle begin is moeilijk, wordt weleens gezegd. Asters eerste dag in de crèche bleek geen uitzondering.’
‘Zou Aster het vreemd vinden dat de meeste kindjes een mama én een papa op de fotomuur hebben prijken?’
Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.
Alle begin is moeilijk, wordt weleens gezegd. Asters eerste dag in de crèche bleek geen uitzondering. Wanneer de begeleidster haar voorzichtig uit mijn armen neemt, staat een nieuwsgierige peuter me aan te gapen. ‘Mama werken’, verkondigt de peuter met grote ogen, terwijl ze wijst naar een foto van haar en haar ouders op de familiemuur. Het prikbord in de crèche is bezaaid met vrolijke familiekiekjes waar de kleintjes in de leefgroep naar kunnen kijken wanneer het gemis even te veel wordt.
Ik vraag me af of Aster het vreemd zou vinden dat de meeste kindjes zowel een papa als een mama op de muur hebben prijken. Meteen beslis ik dat er bij haar naam aan het bord ook foto’s van opa’s, oma’s, tantes, nonkels, meters en peters mogen komen. Veel tijd wordt me niet gegund om verder over het onderwerp te bezinnen, want de twee spelende peuters op de mat in het midden van de speelruimte zetten het, zonder schijnbaar duidelijke reden, op een huilen.
In de eethoek krijgt een deel van de groep intussen het middagmaal in de vorm van groentepuree geserveerd en in het park in de hoek van de kamer ligt een baby vrolijk naar een muziekmobiel te kirren. Te midden van deze gezellige drukte ligt mijn dochter rustig te slapen in het daarvoor voorziene bedje. Ze lijkt zich minder te bekommeren over de nieuwe omgeving waarin ze vertoeft dan haar moeder.
Drie maanden lang mocht ik het vanzelfsprekende ankerpunt zijn voor mijn kind. Mijn schoot en sussende woorden waren al die tijd de veiligste haven bij tranen of pijn.
De start in de crèche kondigt het einde van mijn zorgeloze kraamperiode aan, daar ben ik me van bewust. Het betekent dat ik gradueel het werk moet hervatten en een balans moet vinden tussen mijn rol als moeder en die als onderneemster, vriendin, (schoon)dochter... Drie maanden lang mocht ik het vanzelfsprekende ankerpunt zijn voor mijn kind. Mijn schoot en sussende woorden waren al die tijd de veiligste haven bij tranen of pijn. Nu moet ik dat voor een stukje loslaten.
Op haar eerste dag liet ik haar met een bang hartje achter, ook daar bleek ik het cliché van elke moeder die haar kleintje voor het eerst een dagdeel moet missen, feilloos te belichamen. Ze is er in goede handen: de begeleidsters lepelen met veel liefde groentepapjes, spelen een hele dag met de kleinsten en leggen een oeverloos geduld aan de dag wanneer de zoveelste huilbui zich aandient.
Met haar start op het kinderdagverblijf dient het gewone leven zich weer aan en moet ik me bijgevolg weer een houding zien te geven zonder mijn kind op de schoot of borst. Door mee te draaien in het ritme van alledag, kan ik niet langer ontkennen dat de tijd meedogenloos verder tikt en het leven in een spoedtempo voorbij raast. Al neem ik me voor, wanneer ik haar amper drie uur later weer ophaal, om zo vaak mogelijk op die pauzeknop te drukken en voluit te genieten van mijn rol als moeder. De rest kan wel even wijken.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
