‘Wanhopig keek ik naar mijn lief. Omdat er zoveel aandacht naar de kleuter moet gaan, waren we de peuter vergeten.’
‘Delen is met haar autisme nog moeilijker voor haar dan voor andere kinderen’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Een stickerboek, een kleurboek, stiften en een miniatuurgezelschapsspelletje. De overload aan nieuwe spulletjes lag uitgestald op het tafeltje waaraan we zaten en de kleuter keek met grote, gretige ogen naar de buit. De grootouders hadden haar wat zakgeld meegegeven om iets te kopen tijdens ons uitje naar de stad. Ze hadden erbij gezegd dat ze met haar zusje moest delen, maar ergens onderweg waren we dat allemaal vergeten. Dat besefte ik toen er tussen al die nieuwe spulletjes niets voor haar lag.
‘Ikke ook!’ kirde ze dan ook, want roze, blinkende en bovendien nieuwe voorwerpen zijn niet de dingen die een peuter ontgaan. ‘Nee!’ riep de kleuter fel in een eerste reactie. Een tweede, derde en de daaropvolgende reacties waren hetzelfde. De situatie werd gepauzeerd door onze bestelling die aan tafel gebracht werd: koffie voor de ouders, chocomelk voor de kindjes en een chocolademuffin met de naam ‘choco overload’. ‘Ikke ook!’ kirde de peuter opnieuw. ‘Nee!’ riep de kleuter terug. ‘Die is van mij!’
Met wanhoop in de ogen keek ik mijn lief aan en schudde ik mijn hoofd. Omdat er zoveel aandacht naar de kleuter moet gaan, waren we de peuter weer vergeten. We hadden geen aparte snack voor haar besteld omdat we ervan uitgingen dat die choco overload gedeeld zou worden. Maar dat lukte niet. Ondanks enkele verwoede pogingen, een uitleg die geen verschil maakte en een ‘alsjeblieft?’ was het duidelijk dat de kleuter zich helemaal alleen tegoed zou doen aan die choco overload.
De peuter begon hartverscheurend te huilen en ik snikte mee.
Delen is met haar autisme nog moeilijker voor haar dan voor andere kinderen. Want het was toch háár cake en hoeveel moet ze dan afgeven? En hoe vaak en aan wie allemaal? De peuter begon hartverscheurend te huilen en ik snikte mee. Ik voelde hoe zij zich tekortgedaan voelde en hoe ze bijna altijd aan het kortste eind trekt omdat ze de strijd doorgaans niet aangaat. Telkens opnieuw plooit ze en past ze zich aan aan haar grote zus, die andere noden en meer aandacht nodig heeft dan zij. ‘We vergeten haar…’ zei ik tegen mijn man, terwijl ik haar dicht tegen me aan duwde. Ik graaide snel een chocoladereep uit mijn handtas, waarin wel meer noodrantsoen ronddwaalt, en de peuter duwde die gulzig in haar mond.
Terwijl de kinderen eindelijk zwegen door een volle mond, keek ik rond in de koffiebar. Het oudere koppel aan het tafeltje naast ons had alles gevolgd en ik begon te denken in hun plaats: waarschijnlijk vonden ze dat we strenger moesten zijn. Dat kinderen moeten leren delen. Dat kleine kinderen simpelweg geen nood hebben aan een choco overload. Ik kon enkel akkoord gaan met dat laatste. En dan nog... We hadden daar een crisis – een autistische meltdown, zo je wil – afgewend. Meer wilden we op dat moment ook niet bereiken.
Het was daar en toen niet het moment om onze dochters waardevolle lessen leren. Ze moesten niet delen, ze kregen wat ze eisten. Omdat wij gewoon rustig ons eigen koffietje wilden opdrinken. Omdat wij hen al zoveel willen leren. Omdat we zo hard ons best doen om dit te laten werken. Omdat wij simpelweg ook geen nood hebben aan een overload, van welke aard dan ook
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
