Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.
‘Vier nachten verbleven we op de kraamafdeling voor we onze langverwachte terugkeer naar huis maakten. Hoewel Aster me al negen maanden vergezelde in de buik, blijft het een gek gegeven. Ik waggelde alleen de verlosafdeling binnen en keerde met z’n tweeën terug naar huis. Tijdens mijn verblijf op de kraamafdeling was ons universum niet groter dan de kamer waar ik opgenomen werd. De drukknop aan mijn ziekenhuisbed was binnen handbereik en de vroedvrouwen op de dienst gidsten me door elke twijfel en onzekerheid.’
‘Bij het ontslag wikkel ik Aster in een draagdoek terwijl mijn ouders en tante me met de auto en maxicosi opwachten aan de uitgang van het ziekenhuis. Ik wandel langs de aanmeldzuil, cafetaria en zeteltjes in de wachtruimte waar we intussen meer dan twee jaar geleden onze vrienden en familie belden met het harde verdict dat Kobe kanker had. Op de parking vraag ik mijn ouders even te wachten. Met Aster om mijn borst gewikkeld stap ik de inkomhal van het ziekenhuis opnieuw binnen en sla de gang in tegengestelde richting van de kraamafdeling in. Herinneringen dringen zich op wanneer ik de dienst oncologie betreed.’
Terwijl Aster slaapt, praten we bij. We hebben het over de strijdlust die Kobe aan de dag legde om elke chemo te trotseren, de humor die hem tot zijn laatste dag typeerde.’
‘Ik herinner me de angst bij elk consult, de ondraaglijke onzekerheid na Kobes diagnose en de pijn die hem soms overmeesterde. Ik ga de wachtruimte van de dienst voorbij en zie ons zitten: Kobe in zichzelf gekeerd, ik met een notitieboekje op mijn schoot en een waslijst aan vragen die ik op de dokters wilde afvuren, vaak vergezeld door Kobes papa. Aan de infobalie informeer ik of onze behandelende arts aanwezig is terwijl ik de tranen probeer terug te dringen en onzeker aan mijn trouwring frunnik. Even later mag ik plaatsnemen in het bureau van Kobes toenmalige oncoloog en vergezelt ook de verpleegkundige die als onze contactpersoon fungeerde tijdens Kobes behandeling ons. Ontelbare keren belde ik haar op voor advies wanneer ik me geen raad meer wist, Kobe pijn leed of de angst om hem te verliezen me te veel werd.’
‘Terwijl Aster slaapt, praten we bij. We hebben het over de strijdlust die Kobe aan de dag legde om elke chemo te trotseren, de humor die hem tot zijn laatste dag typeerde en de trots en dankbaarheid die ik ervaar om mama te mogen zijn van een kindje van ons beiden. Tijdens ons gesprek word ik herinnerd aan de menselijkheid die we in het jaar van zijn ziekte zo vaak mochten voelen. Dit ziekenhuis zal voor altijd de plek blijven waar onze grootste angst werkelijkheid werd.’
‘Vanop het binnenplein kan ik de kamer zien waar Kobe voor het laatst verbleef. Ik herbeleef de nacht waarin we hoorden dat Kobe uitbehandeld was. Een kwestie van dagen, weken, maanden. Tegelijk werd dit ziekenhuis sinds dit weekend de plek waar ik de gelukkigste dag van mijn leven beleefde: de geboorte van onze dochter. En zo gaat er een nieuw hoofdstuk van start, eentje waarin het geluk en de liefde zegevieren.‘
Alle columns van Laura lees je hier.
