‘Een kind dat al overspoeld wordt door emoties, wordt niet ineens rustig omdat een toevallige passant meent dat het allemaal wat minder moet.’
‘””Je bent niet mooi als je zo boos bent hoor.”” Dat was wat een oudere man tegen mijn dochter zei toen ze een meltdown had.’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Je bent niet mooi als je zo boos bent hoor.’ Dat was wat een oudere man tegen mijn dochter zei toen ze een meltdown had, ergens in de drukke winkelstraat. Hij was nog niet weg of er kwam een dame met strenge ogen langs, die haar wijsvinger dreigend opstak, alsof dat het probleem wel zou oplossen. En om het af te maken fietste er iemand langs met een plagerig ‘oei, oei, oei’. Want ja, niets geeft zoveel begrip als sarcastische commentaar van toevallige passanten.
Wat die mensen dachten te bereiken met hun interventie weet ik niet. Misschien wilden ze haar afleiden, misschien vonden ze het gewoon ongemakkelijk en wisten ze niet hoe ze moesten reageren. Wat ik wél weet, is dat dit soort bemoeienissen vaker voorkomen dan me lief is. Het lijkt alsof mensen het moeilijk vinden om een kind te zien dat een meltdown heeft. Maar wat ze nog moeilijker vinden, is een ouder zien die er niet meteen hardhandig tegenin gaat.
Volgens hen zou ik mijn dochter op dat moment waarschijnlijk beter even corrigeren. Alsof dat iets oplost. Maar dat doe ik dus niet, niet zolang ik nog een beetje geduld over heb. Het enige wat ze met hun opmerkingen bereiken, is dat mijn kind nog meer in crisis gaat. Want het doet niets anders dan haar gevoelens minimaliseren. Het is alsof ze zeggen: ‘Jouw emoties zijn niet oké, of toch minstens een beetje overdreven. Hou het maar binnen, kind.’ En dat werkt dus niet. Bij niemand, overigens.
Een kind dat al overspoeld wordt door emoties, wordt niet ineens rustig omdat een toevallige passant meent dat het allemaal wat minder moet. Dat is zoals roepen tegen iemand dat die niet moet roepen. Mensen willen zich vaak bemoeien vanuit hun eigen ervaring, hun eigen manier van opvoeden of omdat hun kind vroeger ook eens een driftbui heeft gehad. Ik weet het wel. Ze willen helpen, ze denken dat ze met één zin de magie kunnen laten werken, dat ze met een paar woorden het verschil kunnen maken. Maar elk kind, elke ouder, elke meltdown is anders.
Wat bij hun kind misschien werkte, werkt niet automatisch bij het mijne. Als het al niet averechts werkt. Niet elk kind slikt meteen alles in, omdat een vreemde een snedige opmerking geeft. Daarom heb ik mijn eigen strategie, mocht ik ooit een ouder tegenkomen die worstelt met een kind in crisis. Ik zwijg. Of ik geef een begripvolle knik richting die ouder. Die ouder heeft het op dat moment namelijk al zwaar genoeg. Ze zitten midden in een emotionele storm, en wat ze absoluut niet nodig hebben, is iemand die hen vertelt wat ze moeten doen.
Ze hebben iemand nodig die hen even laat weten dat het oké is. Dat het normaal is. Dat hun kind mag voelen wat het voelt, en dat zij als ouder ook niet hoeven te voldoen aan de onuitgesproken verwachtingen van voorbijgangers op straat. En dat is ook wat ik zelf op zulke momenten nodig heb. Geen corrigerende blikken, geen wijsvingers, geen goedbedoelde adviezen die eigenlijk meer een oordeel zijn. Nee, gewoon iemand die met één blik laat weten: je doet het goed. Dit hoort erbij. Het mag. Dat mijn kind godverdomme nú moet stoppen met wenen, zal ìk haar uiteindelijk wel toeblaffen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
