Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Mama moet weg!’ Het zou me niet verwonderen als de eerste woordjes van de baby díé woorden zijn, want lord knows dat ze die al vaak genoeg gehoord heeft in haar jonge leven. Het keelgat waaruit die kreet keer op keer gelost werd, was dat van mijn kleuter. Het moment waarop dat gebeurde: random. Wanneer ik haar boterham smeerde, bijvoorbeeld. Of wanneer ik haar veters wilde binden. Meestal nog nadat ze het me eerst gevraagd had. Uiteindelijk gebeurde het zelfs wanneer ik gewoon in dezelfde ruimte was als zij of durfde te ademen.
Telkens kreeg ik hetzelfde te horen: mama moet weg. Daarbij maakte ze ook nog een wegwerpgebaar met haar hand of haalde ze uit met die hand en spuugde ze in mijn richting. We klasseerden dat gedrag als driftbuien, en soms haalden we er jaloezie als reden bij, maar dat was nooit een sluitende verklaring. De kleuter wees mij af. En dat deed ze al een tijdje. Zo heb ik haar anderhalf jaar lang niet te slapen mogen leggen. Eerst uit praktische overwegingen omdat ik te zwanger was, maar ook daarna bleef die gewoonte hangen bij alles wat ze deed of waarvoor ze hulp nodig had. Ik werd simpelweg afgewezen door mijn eigen kind. Er wordt in het ouderschap wel gegooid met de term ‘onvoorwaardelijke liefde’, in beide richtingen. Een soort liefde waarbij je van iemand houdt ongeacht honderdduizend dingen en eender wat. En ik hield van haar, maar omgekeerd? Ze had verdomme een jaar aan de borst gehangen, dus de return on investment vond ik eerder schraal en wat tegenvallen.
Ze gedroeg zich zo omdat ik mezélf in de weg zat. Maar dat besef ik pas nu.
Papa werd haar favoriete speeltje en mama moest toekijken van aan de zijlijn. De reden daarvoor waren driftbuien noch jaloezie, en het was zeker niet meer die buik die in de weg zat. Ze gedroeg zich zo omdat ik mezélf in de weg zat. Maar dat besef ik pas nu, sinds ik me na een lange tijd weer wat beter kan voelen. Want hoe beter het met mij gaat, hoe beter het met haar gaat. En met ons.
Stap voor stap liet ze me weer toe, net zoals ik mezelf weer moest toelaten. Ze gaf me vaker spontaan een handje en soms zelfs een knuffel, en ik mocht haar gat al eens afvegen na een toiletbezoek. Een waar voorrecht in onze situatie. Onlangs kwam ze enthousiast naar me toe gelopen, en in plaats van me te bijten – zoals ze dat eerder weleens deed – gaf ze me plots een dikke knuffel. Ze legde haar handjes op mijn wangen, keek me aan en zei: ‘Mama is de liefste wereld.’ Er ontbraken daar nog twee woordjes: mama is de liefste van de wereld. Maar ik heb haar niet verbeterd, want ik vind het prima zo. Voor haar ben ik de wereld. En omgekeerd geldt hetzelfde. Ongeacht honderdduizend dingen en eender wat.
Meer columns van Nele:
