In onze reeks #Megafoon bieden we relevante stemmen een megafoon aan. We geven met andere woorden ons bereik even weg aan wie iets waardevols te zeggen heeft en daarmee blikken kan doen verruimen. Dunja Lycops (20) is student aan de Hogeschool PXL en vreesde op haar achttiende voor endometriose: ‘Er was niets verontrustends te zien op de scan en dat was het beste nieuws dat ik kon krijgen.’
Ik was achttien jaar. Buiten scheen de zon en mijn vrienden zaten op een terrasje. Ondertussen zat ik binnen, in de wachtzaal van het ziekenhuis te wachten op een CT-scan die moest aantonen of ik endometriose heb. Terwijl ik onder de scanner lag, voelde ik me machteloos. Ik had me wekenlang zorgen gemaakt, maar op dat moment kon het mij niet meer schelen of ik endometriose had of niet. Ik wilde gewoon een antwoord en vooral: een oplossing. Ik wilde mijn leven niet meer plannen rond mijn maandstonden. Een paar dagen per maand kon ik niets anders doen dan doodstil liggen, in de hoop dat de pijnstillers een klein beetje effect zouden hebben.
Één op tien mensen die een baarmoeder heeft, lijdt aan endometriose. Dat is een chronische aandoening waarbij weefsel dat reageert op hormoonschommelingen zich nestelt in het lichaam, voornamelijk in de buikholte. Het was mijn kinesist die voorstelde om een onderzoek naar endometriose te doen. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelde. Thuis zocht ik de term op en ik kreeg een lange lijst aan symptomen: extreem pijnlijke menstruatie, gezwollen buik, uitstralende zenuwpijn en migraine. Elk symptoom kwam me stuk voor stuk bekend voor. Hoe verder ik las, hoe ernstiger de symptomen werden. Endometriose kan blijkbaar ook zorgen voor hartkloppingen, klaplongen, depressie en infertiliteit…
Kindjes krijgen
Toen endometriose enkele weken later ter sprake kwam in de les biologie, voelde ik de tranen branden. Ik was pas achttien. Ik wilde me helemaal nog niet bezighouden met het feit of ik wel kindjes zou kunnen krijgen. Ik zou bijna afstuderen aan de middelbare school, dat was het enige waar ik eigenlijk aan wilde denken. In plaats daarvan maakte ik me zorgen over een aandoening die ik misschien had. Een ziekte met ernstige symptomen en gevolgen, maar die nooit uitgesproken werd door mijn huisartsen, ook al deelde ik al zes jaar lang regelmatig mijn klachten.
Er was niets verontrustends te zien op de scan en dat was het beste nieuws dat ik kon krijgen.
Tijdens weeral een mooie zomerdag zat ik tegenover een jonge, opgewekte en vriendelijke vrouw. ‘We weten eindelijk meer, Dunja’, zei ze. Het verdict: de meest ernstige vormen van endometriose konden (voorlopig) uitgesloten worden. Waarschijnlijk (bij deze aandoening is het niet altijd zwart of wit, red.) heb ik een lichtere versie, maar dat konden ze niet met zekerheid zeggen. Maar er was niets verontrustends te zien op de scan en dat was het beste nieuws dat ik kon krijgen. Als het sociaal acceptabel was geweest, zou ik de gynaecoloog in de armen zijn gevlogen. De reden voor mijn bezoek was dan wel allesbehalve leuk geweest, toch had ze naar me geluisterd en mij serieus genomen. Gezocht tot ze had gevonden van waar mijn klachten kwamen. Ondanks de omstandigheden is ze erin geslaagd mijn eerste keer bij de gynaecoloog aangenaam te maken. Ik hou er zelfs een fijn gevoel aan over.
En toch… Als ik wat langer bij de situatie stilsta, gaat mijn bloed weer koken. Steeds meer mensen weten wat endometriose is. Steeds vaker worden klachten aan de aandoening gelinkt zodat een diagnose gesteld kan worden. Ik voel me gesterkt door elk verhaal en elke getuigenis van iemand met endometriose. De aandoening krijgt zo een gezicht en wordt uit de taboesfeer gehaald. Fantastisch is dat. Maar waarom hebben we daar verdorie zo lang op moeten wachten? Waarom hebben al zo veel mensen zo veel pijn moeten lijden?
Vrouwenkwaal
Het is een vrouwenkwaal, althans, een kwaal bij mensen die geboren zijn als vrouw. En ik kan niet anders dan daar het probleem leggen. Als het een mannenkwaal was, was er al lang een behandeling voor. Niet alleen omdat de klachten van vrouwen minder serieus genomen worden. De geneeskunde is vooral gebaseerd op het mannelijke lichaam. Het is bijna logisch dat vrouwelijke aandoeningen een mysterie blijven.
Ik hoop dat deze #Megafoon een fakkel kan zijn in die revolutie.
Dat vrouwen nu stuk voor stuk naar buiten komen met hun endometrioseverhaal, voelt bijna als een revolutie. Ik hoop dat deze #Megafoon een fakkel kan zijn in die revolutie. Zodat de symptomen sneller herkend worden en de diagnose sneller gesteld wordt. Zodat ook mijn leeftijdsgenoten zich bewust worden van de aandoening. En zodat minder mensen moeten leven met pijn, die tot nu geminimaliseerd of genormaliseerd werd.
Tekst: Dunja Lycops, student aan de Hogeschool PXL
Wil je reageren? Voel je je geroepen om ook je mening te laten horen? Stuur je opinie of open brief dan naar megafoon@flair.be
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
