Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
Binnenkort vertrek ik naar Nicoya, een schiereilandje van Costa Rica waar uitzonderlijk veel mensen honderd jaar worden. National Geographic noemt het een blue zone – zo zijn er vijf ter wereld. Wat maakt dat die mensen zo oud worden? hoor ik je denken. Het antwoord is simpel: ze bewegen veel, maar niet te intensief, ze eten veel fruit en groenten en ze maken deel uit van een hechte community met diepgaande sociale connecties. Over dat laatste wil ik het hebben.
Afgelopen weekend ging ik met een groepje vrienden naar Brussel op bruinekroegentocht, ter ere van WP’s verjaardag. Op die hoogdag dragen we allemaal een mantel, kwestie van er chiquer uit te zien dan we zijn. We drinken overal één pint, lopen onderweg musea en galerijtjes binnen en eten ’s avonds spaghetti in Monk. ‘Mantelen en kantelen’ heet ons jaarlijkse ritueel. De trein van Antwerpen naar Brussel had weliswaar 45 minuten vertraging, maar – leave the NMBS alone – de grote schuldige was een grondverzakking veroorzaakt door het regenweer.
Je ziet: waar ook in België, er valt altijd wel iets te klagen. En toch gaf dat vastzitten ons de tijd om grappige verhalen met ChatGPT te schrijven, te discussiëren of de app al dan niet onze job zal inpikken en of de Fuse eigenlijk niet belangrijker is dan de buren. Op café bespraken we het nieuwste album van Rosalía en begonnen alvast te dromen van festivals die later in het jaar zullen volgen, in het kielzog van de zon.
En ja, in dit doodlende dertigersleven worden de dagen vooral door werk, huishouden, relatie en gezin ingepalmd.
In een van de cafés raakte ik aan de praat met een koppel dat naast ons aan tafel zat. De twee heren vroegen ‘wiens vriendin ik nu eigenlijk was’, want ze konden er de vinger niet op leggen. ‘Van wie denk je?’ vroeg ik terug. Ze bespraken onze kleding en twijfelden uiteindelijk tussen J. en WP, de jarige. Ik liet hen bewust een tijdje gissen, om hen dan te vertellen dat ik niemands vriendin was, of toch niet van iemand daar aan tafel. ‘We zijn gewoon een groep vrienden en ik ben toevallig een vrouw.’ Het koppel reageerde verrast – en ook een beetje beschaamd over hun weinig progressieve idee dat ik sowieso ‘bij iemand’ zou horen.
Ja, er zijn meer liedjes geschreven over de liefde en relaties, over gebroken en weer aan elkaar gelijmde harten. En ja, in dit doodlende dertigersleven worden de dagen vooral door werk, huishouden, relatie en gezin ingepalmd. Het lukt tegenwoordig vaker om Rachel, Monica en Chandler te zien dan onze échte friends. Maar op het einde van de rit is het wel dit ‘onder vrienden zijn’ dat ons honderd jaar doet worden. Dat geloof ik echt. Al kan wat fruit wellicht ook geen kwaad.
Peace,
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
