‘Het is niet omdat ze graag sjouwt met een boekentasje dat ze mentaal klaar is voor die grote stap.’
‘Ik heb nog mijn twijfels bij de schoolklaarheid van mijn peuter’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Gisteren geboren en vandaag al voor het eerst naar de opvang.’ Toen mijn jongste dochter na slechts vier maanden aanwezigheid op deze aardbol voor het eerst naar de onthaalmoeder ging, postte ik op mijn sociale media een foto van haar, met die eerste zin als onderschrift. Iemand miste die dag de nota dat mijn socialemediaposts vaak een tikje sarcastisch zijn en liet me weten dat het ongehoord was. Ongehoord! Dat kind al na één dag naar de opvang sturen?! Uit welk hard gesteente was mijn moederhart gemaakt?! Terwijl die steen sinds het moederschap enkel poreuzer is geworden.
Ondertussen is mijn dochter naar mijn gevoel nog steeds slechts één dag oud en moet ik haar volgende week toch al voor het eerst naar school sturen. ‘Ze is er klaar voor’, klinkt het bij de meeste kleuters die in het klasje mogen starten. Zo ook bij mijn peuter. Ze ziet haar grote zus dagelijks naar school vertrekken en roept daarom op regelmatige basis dat ze ook naar school wil gaan, ze loopt sinds kort rond met een boekentasje waarin we – net zoals bij haar zus – een gevuld boterhamdoosje moeten steken en ik moet enkel nog testen of ze met haar rechterarm over haar hoofd haar linkeroor kan aanraken, een mogelijke indicatie om te weten of je kind schoolklaar is of niet. Al kan het ook een manier zijn om te testen of hun luchtwegen breed genoeg zijn om zich niet meer te verslikken in een noot. Soms haal ik dingen door elkaar.
Moest ze niet nog even thuisblijven? Gewoon tot ze zich zelfstandig kon aankleden, voeden en naar school kon rijden met de auto.
Hoe dan ook heb ik zelf nog mijn twijfels bij haar schoolklaarheid. Het is namelijk niet omdat ze graag sjouwt met een boekentasje dat ze mentaal klaar is voor die grote stap. Ze heeft ook geen idee wat haar te wachten staat en hoewel dat een even groot nadeel als voordeel kan zijn, boezemt mij dat meer dan haar angst in. Van de schoolstart van de kleuter herinner ik me een zeker enthousiasme die eerste dag. De tweede dag was dat weg. Zo gaat het bij de meeste kinderen, vermoed ik. Die eerste schooldag is plezant en de tweede schooldag is de instinker. En alle andere schooldagen in de achttien jaar daarna, als je pech hebt.
Zelf was ik die eerste dag niet heel enthousiast, de tweede dag ook niet en lange tijd heb ik me afgevraagd of het wel een must was, heel dat schoolgebeuren. Ik wist dat mijn kind vast heel veel zou leren op school. En dat ze dus blij en beter zou worden van naar school te gaan. Maar tegelijk vroeg ik me af hóé blij. En of ze ook niet gewoon blij zou worden van nog een poosje thuis te blijven. Niet lang. Gewoon. Tot ze in staat zou zijn om zich zelfstandig aan te kleden, te voeden en naar school te rijden met de auto.
Bij de tweede keer denk ik daar anders over, merk ik. Ik heb nu al een bevestiging dat kinderen wel blij kunnen worden van naar school te gaan. Niet altijd en ze worden er vooral ook heel moe van, maar hier hebben we wel een routine gevonden die werkt voor ons. Het feit dat de peuter mee in die routine kan stappen, is niet enkel voor haar maar ook voor mij een mijlpaal. Vind ik het erg dat mijn peuter geen baby meer zal zijn? Natuurlijk. Maar ben ik klaar om haar te zien evolueren naar een kleuter? Natuurlijk.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
