Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
‘Life begins at the end of your comfort zone’, zeggen ze. Maar ik weet ’s morgens graag welk theezakje ik in mijn tas drop en val ’s avonds het liefst van al met een aflevering van The Simpsons in slaap. Maar soms, heel soms, laat ik me verleiden tot iets zots en doe ik iets wat ik nooit eerder heb gedaan. Vandaag is zo’n dag. Ik ben onderweg naar een vision board-sessie in een verre uithoek van Brooklyn. Het is een rit van vijftig minuten en wel drie verschillende metrolijnen, maar wanneer we de brug over rijden en Manhattan in de blinkende zon achter ons laten, kijkt zelfs de meest doorgewinterde New Yorker even uit het raampje. Het is een zicht dat me nog steeds doet borrelen van enthousiasme.
Niet veel later voel ik vooral zenuwscheetjes opborrelen. Ik zit onwennig tussen negen vrouwen aan één grote tafel en klamp me vast aan een flesje Fusion Tea. Ik ben omringd door extraverte Amerikanen, en je moet weten, Arkasha, die kunnen goed praten. Wanneer iedereen zich kort moet voorstellen, vertelt Amelia vlot over haar recente scheiding (ze kijkt uit naar een nieuw begin) en haar coole job als regisseur. Harper weidt dan weer graag uit over haar zoektocht naar de liefde (bindingsangst, denkt ze zelf) en haar interesse in urban gardening. Ik hou het stamelend op ‘Ik ben een journalist en ik hou van lezen’. Er is weinig zo confronterend als jezelf in onbekend gezelschap moeten definiëren aan de hand van je hobby’s en talenten. Het stort me bíjna in een existentiële crisis, terwijl me net ‘duidelijkheid over mezelf en de toekomst’ was beloofd.
Ik fabriceer iets over ‘schrijven en reizen’, mompel beschaamd ‘my English very bad’ en presenteer een onaf blad.
Na een korte oefening mogen we met z’n allen scheuren en kleuren. Terwijl de rest behendig aan de slag gaat met glitterpennen en kalligrafie, blader ik besluiteloos door magazines. ‘Wie ben ik?’ ‘Wat wil ik?’ Het zijn vragen die me wel vaker achtervolgen. Als eeuwige twijfelaar voel ik me niet altijd goed in een wereld vol sterke meningen. Ik begin te denken dat ik beter thuis was gebleven, in m’n zetel en in m’n comfortzone. Het is tijd om de resultaten te tonen.
Mijn buurvrouw, aansteller en designer Nyra, heeft er een heus kunstwerk van gemaakt, met uitklapbare constructies en verborgen prentjes. Ze laat vallen dat ze gerust ‘nog úren had kunnen knutselen’. Na een rondje bewonderende ooh’s en aah’s is het aan mij. Ik fabriceer iets generisch over ‘schrijven en reizen’, mompel beschaamd ‘my English very bad’ en presenteer een onaf blad met drie uitgescheurde foto’s. Een week later vertel ik twee vriendinnen over mijn gefaalde experiment. Ze gieren het uit. ‘Dat wil ik ook doen!’ zegt E. We plannen meteen een sessie en googelen obscure workshops. Met hen erbij, volledig op m’n gemak, hoef ik mezelf niet te zoeken.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
