Na een lange reis door Centraal-Amerika is Arkasha alweer drie weken in Antwerpen. Over wat ze meemaakt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
‘En kan je weer wat wennen hier?’ Mijn lief en ik zijn er weer bij op trouwfeesten en babyborrels. We moeten lachen met dé vraag die iedereen stelt. Want de periode tussen de terugkomst van onze reis en het nu bevat nu niet meteen de boeiendste verhalen. Dat onze koersfietsen thuis gepikt zijn terwijl we weg waren, is een veelbesproken onderwerp. Wat we tussen Costa Rica en Mexico City gezien, gedaan, gevoeld en geleerd hebben minder. Ik snap het wel: mensen vragen vooral naar dat wat ze (her)kennen. Dus gaat het al sneller over het hebben van een goede verzekering dan over het geluid van een brulaap, het opstellen van je duikgerief of het huis van Frida Kahlo.
Ik ben dankbaar dat ik de reis kon delen met mijn lief. Ze heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Op voorhand vond ik vierentwintig op zeven samen zijn best spannend. Ik had dus wat marge ingebouwd: ‘Misschien kunnen we af en toe eens splitten?’ Maar we raakten snel op elkaar ingespeeld en alles ging als vanzelf. Om eerlijk te antwoorden op die veelgestelde vraag: ik vind het soms moeilijk om ons leven weer met de buitenwereld te moeten delen. Want ons werk en onze sociale agenda (trouwfeesten, babyborrels) vragen plots ook weer veel tijd, waardoor de communicatie tussen ons weer neerkomt op praktische zaken (‘Steek jij de was in?’ ‘Zal ik koken?’ ‘Wie belt de verzekering?’) in plaats van dromen en doelen. ‘Ik mis je’, zei ik al meermaals terwijl we gewoon samen in de zetel zaten.
Toch hebben we tijdens de reis een paar goede voornemens gemaakt die we nu volhouden. Ik verkwist meer tijd dan me lief is aan Instagram en WhatsApp, terwijl mijn lief verschillende bikefluencers op YouTube volgt. En dus werden de slaap- en badkamer een no-gozone voor onze gsm’s. Dat maakt dat we een gezelliger ochtend- en avondritueel hebben in plaats van al te beginnen scrollen tijdens het snoozen. En we kijken alleen nog op zondagavond tv. Zo is er meer tijd voor koken, lezen en wandelen. Wat?! Maar één keer per week tv, hoor ik jou, Anaïs, professionele couchpotato en connaisseur van alle films denken. Maar pas op, niet elk goed voornemen lukt hoor.
Door gezellige etentjes (en een zwak karakter) is niet drinken tijdens de week nu al mislukt. En mijn administratie tijdig in orde brengen heb ik ook weer vakkundig naar morgen uitgesteld. Maar, of je nu een koppeltje ara’s over Mayaruïnes ziet vliegen, of je merkt dat een gierzwaluw een nestje maakt in het dak van de buren, het komt op hetzelfde neer: verwondering. Laten we daar tijd voor vrijhouden. Tijdens een blokje om vanmiddag zag ik dat de madelieven rond het KMSKA in bloei staan. Noem me een boomknuffelaar, maar ik vind ze even mooi als de werken binnen. En gratis. Zo lukt dat wennen best.
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
