‘En haar zusje een duw in haar gezicht.’
‘Ik kon twintig keer begrip tonen dat ze de zetel voor haar alleen wilde, maar 21 keer kreeg ik het deksel op de neus’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Gentle parenting only works with gentle kids. Het is een quote die heel mijn visie over opvoeden samenvat, dacht ik. Want een van mijn twee kinderen heeft autisme en is daarom vaak niet zo gentle. Dus als ik aan gentle parenting wilde doen, kreeg ik nogal eens een niet zo gentle respons. Daar worstelde ik mee toen ik een tijd geleden gevraagd werd om een voorwoord te schrijven voor een boek over emo-coachen, waarin het gedrag en de emoties van kinderen vanuit het concept ‘verbindend opvoeden’ benaderd wordt.
De oude adviezen waarbij een kind een time-out krijgt, worden in het boek en het dagelijkse leven vervangen door het advies om op moeilijke momenten net meer te verbinden met je kind. Het kind zou op die manier beter leren omgaan met emoties en de band tussen ouder en kind zou worden versterkt. Zou, zou, zou, dacht ik eerlijk gezegd. Ik kon namelijk nog twintig keer gentle begrip tonen omdat ze de zetel voor haar alleen wilde, maar zeggen dat ze haar zusje niet mocht wegduwen als die naast haar kwam zitten in die zetel. Maar eenentwintig keer kreeg dat zusje een duw in haar gezicht en ik het deksel op de neus.
Plots was het alsof ik het licht zag. Geen quick fix, wel een langetermijnoplossing. Bij een volgende ruzie ging ik door mijn knieën om op ooghoogte te komen.
Met dat voorval in mijn achterhoofd mailde ik de auteur van het boek, een kinderpsycholoog en psychotherapeut. ‘Gentle parenting only works with gentle kids. Misschien is dat ook zo bij emo-coachen en werkt dat enkel bij kinderen die zich kunnen of willen laten coachen?’ Het antwoord veranderde alles. ‘Niet helemaal. Wat ze eigenlijk bedoelen met “het werkt”, is dat een kind meteen luistert, gehoorzaamt of kalm is. En dat is niet het doel van ‘gentle parenting’ of van emo-coachen. Het heeft mogelijk niet instant het gewenste resultaat, maar het werkt wel in die zin dat je afstemt op elkaar en dat de relatie versterkt.’
Plots was het alsof ik het licht zag. Geen quick fix, wel een langetermijnoplossing. Bij een volgende ruzie ging ik door mijn knieën om op ooghoogte te komen. Ik keek mijn dochter aan en sprak haar toe. ‘Jij wil alleen zitten in de zetel. Niet naast jouw zusje. Waarom wil je dat niet?’ ‘Ze ruikt naar de kindjes in haar klas!’ antwoordde ze stellig. Plots begreep ik het: waarom ze dat kleintje naast haar niet kon verdragen én waarom en vooral hoe ik moest verbinden. ‘Da’s waar’, zei ik, het viel niet te ontkennen. ‘Zij gaat nu even elders zitten en straks kleed ik haar om.’ Een last leek van haar en mijn schouders te vallen. Het werkte!
En met ‘werken’ bedoel ik niet dat ze stopte met haar zus te duwen, wat wel een bijkomend voordeel was. Met ‘werken’ bedoel ik dat zij zich begrepen voelde door die ene persoon van wie ze dat begrip verwacht. Ik kan het niet altijd geven en het autisme vergemakkelijkt de zaak niet. Maar net dan probeer ik harder, en zoek ik naar het draadje waaraan ik kan trekken om haar gedachten te grijpen. Ik heb dat voorwoord afgewerkt en nu predik ik de boodschap van dat boek: afstemmen en verbinden ‘werkt’. Ook voor kinderen die soms niet zo gentle lijken. Zelfs voor hen. Voorál voor hen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
