Eva’s edito: ‘Opeens werd het mijn klasgenoot te veel en beet ze in mijn been’

Toch ging ik niet huilen bij de leerkrachten en zei ik er ook thuis niets over, want ik begreep haar eigenlijk wel. Ze werd namelijk gepest. Op een heel gemene manier, gewoon vanwege haar bril of haar niet zo hippe outfits.

Ze werd niet door mij gepest, maar ik deed misschien wel iets wat even erg was. Ik zag het, keek ernaar en deed... niets. Op een gegeven moment werd het haar te veel en haalde ze uit. Ik zat het dichtst bij haar, dus beet ze in mijn been. Uit pure onmacht, omdat ze moe gestreden was.

Ik ben blij dat ze het deed, het heeft me wakker geschud. Daarna heb ik nooit meer mijn ogen gesloten voor pesterijen. Nu, jaren later, is ze een Facebookvriendin en zie ik haar genieten van het leven met een leuk gezin, een toffe job en mooie vakantiekiekjes.

Het is zeker goed gekomen met haar, maar er waren later nog klasgenootjes die niet in de populaire groep vielen of collega’s over wie gemeen geroddeld werd. En waarom eigenlijk? Omdat ze afweken van de norm? Omdat ze luider of net stiller waren? Of omdat ze de ‘verkeerde’ looks hadden?

Wat het ook zo erg maakt, is dat de meesten er niet over praten. Je weet het altijd pas te laat. Daarom: bravo aan Christina en Steffie om in Flair deze week open over hun ervaringen te vertellen. Hopelijk opent het de ogen van wie pest en geeft het de volgende boodschap aan wie gepest wordt: het is niet jouw schuld.

Achter de schermen bij Flair: