Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hey Arkasha,
Mijn laptop zegt al veel te lang dat ik iets moet updaten, een melding die ik tegen beter weten in telkens wegklik. Laat mij met rust, ask me again tomorrow. Door mijn vastklampen aan het verleden staat mijn schijf bomvol foto’s, screenshots en onafgewerkte schrijfsels. Het zijn relikwieën van vorige levens. Opgeklopte cv’s met vals enthousiaste motivatiebrieven (‘Acht uur per dag mails sturen tot m’n ogen ervan bloeden is echt mijn passie’), uitgestippelde reisroutes, niet verstuurde brieven, en veel foto’s van exen – meestal ook de bestemmelingen van die brieven.
We zitten in een tijd van de vuile was buiten hangen, van je wonden omzetten in een krachtige diss track – vraag maar aan Shakira, Miley en Lana. Die laatste promootte zonder verpinken haar nieuwste album door giga billboards neer te poten in de thuisstad van haar ex, op z’n verjaardag dan nog wel. Qua ‘Suck it!’ kan dat tellen. Maar voor we beginnen klagen dat Shakira ‘aan de kinderen had moeten denken’, herinnert vriendin H. me aan een nummer van Eminem: Kim.
In zes minuten hoor je hoe hij zijn ex (en baby momma) gewelddadig in de kofferbak sleept en vervolgens traag en gruwelijk vermoordt. Ik brulde het als elfjarige graag mee. Dan is iemand vergelijken met een Twingo nog belachelijk lief. Ik heb niets tegen wat zelfmedelijden en irritante kantjes – ik sta er zelf bol van. Er was een tijd waarin ik een paar van mijn exen ook maar al te graag publiekelijk te kakken had gezet, maar nu er genoeg tijd over is gegaan en de wonden zijn geheeld, besef ik dat er ook aan mijn verhalen twee kanten zijn.
Het kan confronterend zijn om in de spiegel te kijken, maar pas toen ik mezelf niet langer enkel als slachtoffer bekeek, was ik eindelijk klaar voor een relatie.
Ik maakte mezelf graag wijs ‘dat het me overkwam’, maar dat ze míj gemeenschappelijk hadden, kwam nooit in me op. Uiteraard ging het na negentien keer af en aan niet plots wél lukken, en uiteraard zou die andere z’n lief nooit verlaten. Ik maakte ongezonde keuzes en bestempelde de ander makkelijk als eikel of narcist, terwijl ik zelf ook niet vies was van manipulatie. Ik gaf hoop wanneer ik eenzaam was en deed ‘chill’ terwijl hij m’n hele wereld was.
Het doet me denken aan De wetten van Connie Palmen. In dat boek schrijft ze over zeven relaties en de mannen van wie ze telkens iets leerde. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, dubbele levens en huiselijk geweld, maar hoe snijdend de pijn na afloop ook is: wie stil durft te staan bij z’n eigen aandeel, kan er ook van groeien. Het kan confronterend zijn om in de spiegel te kijken, maar pas toen ik mezelf niet langer enkel als slachtoffer bekeek, was ik eindelijk klaar voor een relatie. Moeilijke vragen en inzichten hebben tijd nodig. Klik de mentale update desnoods nog even weg, maar vraag het morgen zeker nog eens.
Anaïs
Lees ook:
- ‘Onze dagen worden zo ingepalmd dat het vaker lukt om Rachel, Monica en Chandler te zien dan onze échte friends’
- ‘Mannen zijn er misschien minder open over, maar alleen met hun gedachten, zijn ze minstens even kwetsbaar’
- ‘Nergens voel je de verschillen tussen generaties zo hard als aan de feesttafel’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
