‘Op een of andere manier interpreteer ik zijn adviezen als verwijten.’
‘Ik voel me net een klein kind van een jaar of zeven als mijn vader me terechtwijst tijdens een fietstochtje’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik stak mijn linkerhand uit en sloeg linksaf met mijn bakfiets, volgeladen met mijn twee kinderen. Van achter me hoorde ik mijn vader, die meefietste, roepen: ‘Hou je handen aan het stuur!’ Bijna viel ik. Niet omdat ik maar één hand aan het stuur had, wel omdat ik schrok van zijn opmerking. Meestal steek ik mijn hand namelijk niet eens uit, maar omdat mijn vader dus meefietste, wilde ik het goed en netjes volgens de verkeersregels doen. En deed ik het dus fout.
‘Maar ik sloeg linksaf!’ riep ik nog, in een poging me te verdedigen. ‘De auto’s volgen gewoon, die kunnen niet rechtdoor!’ riep hij nog. Ik ben een volwassen vrouw. Ik heb een huis, een job, een partner en twee kinderen. Ik heb verantwoordelijkheidszin en ben zelfstandig. Ik ben zelfstandige. En toch voel ik me een klein kind van een jaar of zeven wanneer mijn vader me terechtwijst tijdens een fietstochtje door te zeggen dat ik mijn beide handen op het stuur moet houden. Dus ik besloot te zwijgen en hem niet tegen te spreken, wat ik waarschijnlijk ook als kind deed tijdens fietstochtjes die we samen maakten.
Wat later kreeg ik nog de opmerking dat ik een versnelling lager moest trappen en dat ik de elektrische ondersteuning het best niet zo hoog zet op vlakke stukken, omdat de batterij dan snel plat gaat. Allemaal goedbedoeld advies, daar twijfel ik geen seconde aan. Maar zo komt het bij mij niet binnen. Op een of andere manier interpreteer ik zijn adviezen als verwijten. En ik begrijp het systeem dat erachter zit. Het is vast door te duwen op wat blauwe plekken – Hou je stuur vast! Doe het goed! Nog beter! – dat mijn zogenaamde innerlijke kind plots ook mee in die bakfiets zat. En dat kind wil het goed doen. Nog beter! Ook al is het ondertussen een volwassen vrouw geworden. Ik probeer lief te zijn voor dat innerlijke kind, want net zoals iedereen heb ik ook die blauwe plekken.
Ik ben heel broos, kwetsbaar, overprikkeld, lichtgeraakt en heel veel andere dingen, maar ik ben niet van suiker!
Daarom vind ik het ook zo een verpletterende verantwoordelijkheid om moeder te zijn. Je moet niet enkel voor die kinderen zorgen, maar ook hun innerlijke kind mee vormgeven. Het liefst zonder al te veel blauwe plekken. ‘Ga je met de bakfiets de kinderen ophalen van school?’ vroeg mijn vader later die dag. Het regende en het liefst zou ik met de auto gaan, maar mijn innerlijke kind wilde hem trots maken. Dus ik knikte zelfvoldaan. Een paar druppels zouden mij niet tegenhouden! Ik ben heel broos, kwetsbaar, overprikkeld, lichtgeraakt en heel veel andere dingen, maar ik ben niet van suiker!
Een beetje regen zou mij niet tegenhouden! Zo zou hij het gewild hebben! Zo heeft hij het me geleerd! ‘Doe maar niet’, zei hij fors. Zijn antwoord maakte me bijna emotioneel, boven op al die andere dingen. Wilde hij niet dat ik nat zou worden door die regen? Zat hij zo in met mij? ‘Niet?’ vroeg ik voor de zekerheid. Ik heb veel liefde voor die man, maar zoveel empathie was ik niet van hem gewoon. ‘Nee.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik heb de bakfiets net gekuist, dan wordt hij weer vuil.’ Die dag reed een zevenjarig kind met de auto naar school om haar twee dochters op te halen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
