‘Extra tijd leek me gewoon extra miserie en nóg vroeger opstaan.’
‘Toen mijn lief me voor het eerst vertelde over het concept ““fliptijd””, was ik sceptisch’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Fliptijd!’ riep mijn lief naar me vanaf de overkant van de keukentafel. Hij probeerde een spartelende kleuter te bedwingen, en ik probeerde me met even weinig succes te ontdoen van een needy peuter die huilend aan mijn been hing. Zonder meer uitleg te vragen, wist ik meteen wat hij bedoelde. Het concept ‘fliptijd’ had hij overgenomen van een andere ouder die in een gelijkaardige situatie zat als wij: een minder evidente situatie met minder evident(e) kind(eren), om het sympathiek te zeggen.
Die ouder omschreef fliptijd als de extra tijd die je ’s morgens inplant voor het onvermijdelijke moment waarop de kinderen in een crisis belanden of het – om weer sympathiek te blijven – moeilijk hebben. Die extra tijd zorgt ervoor dat je aanwezig kan zijn voor je kinderen, dat je echt kan luisteren naar wat ze nodig hebben en dat je hen én jezelf met liefde en geduld door de ochtend kan loodsen. Beschouw die als een soort buffer die ervoor zorgt dat je de dag kan beginnen zonder het gevoel dat je voortdurend achter de feiten aanloopt en een slechte ouder bent omdat je tegen je kinderen geroepen hebt, want je bent te moe om te lopen en af en toe mag je al eens roepen.
Geen pannenkoeken als ontbijt, een onderbroek moeten dragen….. Bedenk het, en iemand in huis geeft je er wel een crisis voor.
Toen mijn lief me voor het eerst vertelde over het concept, was ik sceptisch. Extra tijd leek me gewoon extra miserie en nóg vroeger opstaan. Maar al na de eerste keer werd duidelijk dat het wel de nodige ruimte geeft om die crises met kalmte en begrip te benaderen. Want die zijn en blijven hier voorlopig nog even. Zoals het onverwachte besluit dat vandaag absoluut de dag is waarop alleen pannenkoeken als ontbijt acceptabel zijn. De huilbui omdat iemand in het bijzonder – niet ik – de groene beker heeft in plaats van de roze. Het verdriet omdat de babypop met haar vijf baby-babypoppen niet mee mag op uitje. De boosheid omdat er een onderbroek gedragen moet worden. Bedenk het, en iemand in huis geeft je er wel een crisis voor in de plaats.
Mijn vroegere standaardreactie op al dat gedoe was doorgaans een combinatie van extreme wanhoop, gejaagdheid en frustratie. ‘Mama vindt dit niet leuk!’, ‘Mama heeft hier geen tijd voor!’ en het afgezaagde ‘We gaan te laat zijn!’. Het was slechts olie op het vuur. Hun probleem was allang mijn probleem, waarop mijn stress ook nog eens hun stress werd. Sinds het invoeren van de fliptijd ben ik in staat om dat terugkerende probleem met een andere houding te benaderen. Er is tijd om al hun zorgen en emoties te ontvangen en hen met zo min mogelijk blijvende schadelijke gevolgen door die crises te loodsen. En we komen op tijd waar we moeten zijn. Niet altijd, maar wel vaak.
Fliptijd heeft dus een verrassend effect op mij als ouder. Naast de uitputtende vermoeidheid omdat ik nog vroeger moet opstaan, geeft die ergens wel een gevoel van controle en kalmte. Twee dingen die ik verloren ben in het moederschap. Maar het grootste voordeel van die fliptijd? Ik start de dag niet langer zelf met een crisis.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
