‘We leggen het leven vast. Maar in onze poging om al die momenten te bewaren, verdwijnen we zelf uit beeld.’
‘Ik nam de foto‘s, maar sta er zelden zelf op. Dat is het lot van zoveel moeders, vrees ik.’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Was ik daar wel bij? Dat is de vraag die ik me hardop stel wanneer ik door mijn fotorol scrol en foto’s van de kinderen en hun vader tegenkom. Die vraag wordt door niemand aanwezig – mijn twee kinderen en hun vader – beantwoord. Want terwijl zij druk aan het spelen zijn, lijkt het alsof ik er niet bij ben. Maar natuurlijk ben ik erbij. Natuurlijk was ik erbij! Ik was de idioot die heel de dag foto’s nam en er zelf niet op stond! Ik was de fotograaf; altijd daar om momenten vast te leggen, maar zelden zelf op de foto. Dat is het lot van zoveel moeders, vrees ik. We leggen het leven vast. We zien de schoonheid in de kleine dingen en voelen de noodzaak om die vast te leggen. Maar in onze poging om al die momenten te bewaren, verdwijnen we zelf uit beeld.
Ik krijg mijn foto’s, al is dat vaak omdat ik mijn lief verplicht om wat plaatjes te schieten ‘voor bij de column in Flair’. Want iedere week moet ik twee foto’s selecteren en voorzien voor publicatie. En niet zelden halen de foto’s waar ik op sta en die mijn lief genomen heeft die selectie niet. Omdat mijn hoofd ergens halfweg afgesneden wordt of het beeld bewogen is. Altijd wat, maar nooit wat ik wil of verwacht. Daarbij sta ik mezelf ook vaak in de weg wanneer er een foto in theorie wél gelukt is. Want dan zie ik andere foutjes: een dubbele kin, mijn haarlijn die meer teruggetrokken lijkt dan die echt is, mijn mond die scheef staat wanneer ik lach of mijn neus die zo groot is als ik denk dat hij is.
Het lijstje van imperfecties is lang en er zijn reden genoeg om die foto’s meteen te wissen. Weg ermee! Maar wat blijft er dan over? Wat blijft er over als dat moment er niet meer is? Wanneer ik er niet meer ben? Het kan toch niet zijn dat mijn kinderen later geen foto’s hebben van mij omdat ik vond dat ik – ik ga het gewoon zeggen – te dik leek?! Want meestal komt het daarop neer.
Dus maak een selfie, stel die zelfontspanner in, dwing je gezelschap om foto’s te maken en klamp vreemden aan om hetzelfde te doen
Het voelt absurd en bijna tragisch dat zulke gedachten me ervan weerhouden om een plekje in de herinneringen van mijn kinderen te claimen. Nochtans: de weinige foto’s die ik van mijn moeder als jonge vrouw heb gezien in fotoalbums, hebben indruk gemaakt. Ze vindt zelf dat ze niet zo goed op die foto’s staat, maar dat is niet wat ik zag of zie. Ik zie haar uitstraling, haar vertrouwen, haar plezier, haar sterkte, haar verleden en tegelijk haar toekomst. Ik zie iemand die ik ken, maar misschien niet helemaal. Ik zie iemand die ik beter wil leren kennen. En ik wil dat mijn kinderen mij later ook zo kunnen zien: zoals ik ben en zoals ik mijn eigen moeder zie. Als een complex en volledig mens, vol leven en geschiedenis.
Ik hoop dat ik gezien word door hen en dat die beelden verhalen zullen vertellen die zelfs al mijn woorden niet kunnen vatten. Dus maak een selfie, stel die zelfontspanner in, dwing je gezelschap om foto’s te maken en klamp vreemden aan om hetzelfde te doen. Eis je plekje in beeld op, zodat iedereen na jou kan zien dat je er op dat moment ook bij was. Want hoe dan ook, je staat er wel elke dag.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
