‘De plaats in het gezin zou blijkbaar een deel van je karakter bepalen.’
‘Ons tweede kind is een mafketel in vergelijking met ons eerste kind’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ons tweede kind is een mafketel in vergelijking met ons eerste kind. We proberen in ons gezin nochtans geen enkele vorm van hiërarchie te volgen en willen onze kinderen geen karaktereigenschappen toedichten die gelinkt zijn aan de volgorde waarin ze geboren zijn. Maar ongeacht die intentie komen we voorlopig wel uit bij die vaststelling. En nadat die tweede vanochtend met haar blote billen naar voorbijgangers had gezwaaid terwijl ze in de deuropening stond, blijven we daarbij.
‘Typisch’, zeggen anderen daarover. De plaats in het gezin zou blijkbaar een deel van je karakter bepalen. De tweede zou daarom de mafketel zijn, de meest creatieve en de onafhankelijke, daar waar de eerste wordt beschouwd als verantwoordelijk, perfectionistisch en competitief. Volgens de wetenschap is het effect dat de geboortevolgorde heeft op de persoonlijkheid van een kind nochtans meer een selffulfilling prophecy dan een bewezen feit. Hoe dan ook is de uitgangspositie van de eerste en tweede anders, en heb ik zelf de indruk dat de oudste hier de beste deal heeft gemaakt.
Wij gaan anders om met ons eerste kind dan met ons tweede kind. Ah ja, want bij dat eerste kind waren we nog niet moe!
Zij heeft de naam gekregen die in onze top drie op één stond. Zij zal altijd tweeënhalf jaar langer en meer exclusieve aandacht gehad hebben dan haar zusje. Zij is de eerste en dat is doorgaans de favoriete positie om in te starten en te eindigen. In een wedstrijd zijn deelnemers namelijk nog liever de derde dan de tweede als ze de eerste niet kunnen zijn, want de tweede is voor eeuwig en altijd net niet de eerste. Eerst komt, eerst maalt, de tweede keuze is niet de beste keuze en de derde keer is de goede keer. Tel maar na! Maar tegelijk is eentje geentje, is een tweede kans prachtig en three a crowd.
Zelf ben ik zo’n derde en daarbij het gevolg van een conceptie die niet vermeden kon worden met een spiraal. Iets vroeger dan gepland dus, maar als ik mijn ouders mag geloven wel gewenst. Ook al heb ik altijd op de logeerkamer geslapen. Toch zouden mijn zussen en ik geen van allen willen ruilen in de volgorde. Komt daarbij nog een extra moeilijkheid: mijn eerste dochter is met de twee oudere dochters van mijn man erbij eigenlijk niet enkel een eerste, maar ook een derde kind. En mijn tweede dochter is in dat opzicht de vierde. Wat de psychologie zegt over die combinatie weet ik niet goed. Dat hoeft ook niet. Ik denk dat ze allemaal zelf een invulling gaan geven aan hun plaats in het gezin en daarbij ook aan hun persoontje, aan wie ze zijn en wat ze doen. Aan wie ze niet zijn en wat ze niet doen. Ongeacht hun volgorde.
De manier waarop ze zich gedragen in dit thing called life heeft waarschijnlijk niet veel met hun geboortevolgorde te maken, dan wel met hun opvoeding. Wij gaan anders om met ons eerste kind dan met ons tweede kind. Hoe kan het ook anders. Bij dat eerste kind waren we nog niet moe! Onze principes waren minder buigbaar en ons geduld groter. De eerste kreeg alles nieuw en het blonk nog, de tweede moet het doen met de afdankertjes waar nog opgedroogd spuug en herinneringen aan hangen. Maar de liefde voor die twee? Ach, die liefde.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
