‘Tijd is eindeloos als je kind bent, net zoals de opties dat zijn. Alles kan nog en alles mag nog.’
‘Geduld is iets wat ik als moeder probeer te cultiveren, maar zelfs dat duurt me vaak te lang’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Op het moment dat ik kinderen kreeg, is mijn geduld verdwenen. Een oneerlijke ruil. Misschien gebeurde het zelfs nog wat vroeger, namelijk op het moment dat ik kinderen wilde. Want toen kon het me ook niet snel genoeg gaan. Sinds ik moeder ben, heb ik alleszins het gevoel dat ik zoveel moet doen dat elke minuut die niet nuttig besteed wordt, een verloren minuut is. Ik sorteer snel de was terwijl het bad volloopt, ik leg af zodra ik een wachtmuziekje hoor, ik ren naar de mannentoiletten wanneer er bij die van de vrouwen een rij staat en soms zet ik een serie af en googel ik de spoilers omdat het me allemaal te lang duurt. Het duurt me gewoon allemaal te lang. Alles! Omdat ik geen geduld heb. Niet meer.
Het is belachelijk. En het wordt nog belachelijker als ik mezelf mijn kinderen hoor berispen dat ze meer geduld moeten hebben. Voor kinderen is er namelijk enkel ‘nu’, niet ‘dadelijk’ of ‘zo meteen’ en al helemaal niet ‘straks’. Behalve wanneer ik hen vraag om nú hun jas aan te trekken, want dan is het allemaal ‘dadelijk’, ‘zo meteen’ en zelfs ‘straks’.
Mijn kinderen hebben totaal geen notie van het concept ‘tijd’, en ik kan hen dat niet eens kwalijk nemen. Tijdens je kindertijd heb je daar nu eenmaal geen notie van, en zo hoort het. Tijd is eindeloos als je kind bent, net zoals de opties dat zijn. Alles kan nog en alles mag nog. Tenzij je moeder staat te roepen dat haar geduld op is. Terwijl je als kind dus niet eens weet wat dat is.
Geduld is alleszins geen goede deugd. Het is meer dan dat. Het is ruimte geven aan de ‘tijd’ van die kindertijd.
Geduld is mijn geval meestal een poging om een gedachte te voltooien zonder onderbroken te worden door een plotselinge, allesomvattende noodzaak van mijn kinderen om te weten waarom de lucht blauw is of hoeveel haren we op ons hoofd hebben. Geduld is proberen om rustig te blijven wanneer diezelfde kinderen discussiëren over wie uit die ene roze beker mag drinken terwijl ik alvast online naar twaalf extra roze bekers zoek. Geduld is toekijken hoe ze hun eigen jas uiteindelijk toch zelf aantrekken, om dan te wachten tot ze ook die ritssluiting zelf dicht krijgen. Want helpen en zo de zaken versnellen mag niet.
Geduld is alleszins geen goede deugd. Het is meer dan dat. Het is ruimte geven aan de ‘tijd’ van die kindertijd. Het is een oude bekende, iets wat ik als moeder probeer te cultiveren, maar zelfs dat duurt me vaak te lang. Het is iets wat ik probeer vast te houden als ik het eenmaal vind, om het te gebruiken wanneer ik er deugd van zou hebben. Of beter: wanneer mijn kinderen er deugd van zouden hebben.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
