Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: de kerst- en eindejaarsfeestjes bij de (schoon)familie en de verschillen tussen generaties.
De kerst- en eindejaarsfeestjes bij de (schoon)familie zitten erop. Nergens voel je de verschillen tussen generaties zo hard als aan de feesttafel. Logisch, eigenlijk, want je zet allerlei individuen die niet voor elkaar hebben gekozen één keer per jaar bij elkaar en wacht dan af wat er gebeurt. Mijn vriend eet nu drie jaar vegetarisch, en voor hem koken vinden sommige familieleden een grotere uitdaging dan het leren van pakweg Fins of Hongaars.
‘Moogt ge dan ook geen kip meer?’ vraagt een tante. Nonkel V. klaagt ‘dat de rest zoiets misschien lekker vindt, maar ikke niet’.
Ten eerste is het verschil tussen vegetarisch en veganistisch voor sommigen echt täysin epäselväet. Dat is Fins voor ‘compleet onduidelijk’. Ze vragen ‘of hij nog kaas eet dan’, maar ook ‘of ik nog hesp eet dan’. Wanneer ik zeg dat ik wel nog vlees eet, maar meestal voor vegetarisch kies, is de desoriëntatie compleet. Ten tweede schieten ze in een (buik)kramp wanneer ze zélf eens vegetarisch zouden moeten eten. Vooral de generatie van onze ouders voelt dat er hen iets wordt afgepakt wanneer ze niet het welgekende trio patatten- groenten-vlees op hun bord krijgt. ‘Moogt ge dan ook geen kip meer?’ vraagt een tante alsof het een aandoening is.
De bomma heeft alweer geen gehoorapparaat gekocht, en dus start ze in het midden van een gesprek gewoon een nieuw gesprek.
Nonkel V. eet met lange tanden wanneer zijn vrouw ons iets uit haar oosters kookboek voorschotelt. Nog voor hij maar één hap proeft, klaagt hij al ‘dat de rest aan tafel zoiets misschien lekker vindt, maar ikke niet’. Gelukkig gaat kerst – naast de nodige stress over hapjes, inpakpapier, decoratie en outfits – ook over naastenliefde. Ik zou hier dus nooit durven te schrijven dat ik zo’n reactie maar kinderachtig vind. En dan is er nog bomma.
In 2022 heeft ze alweer geen gehoorapparaat gekocht, en dus start ze in het midden van een gesprek gewoon een nieuw gesprek. Nonkel G. redt ons van de daaropvolgende awkward silence wanneer hij om de nek van de nieuwe vriendin van mijn neef gaat hangen en met een vette knipoog zegt ‘dat dít nu zijn schoon dóchter’ is. Daarna moeit hij zich in de discussie aan de jongerentafel met ‘da’s ook al zo nen heshteg metoo, zeker?’ wanneer hij eigenlijk ‘woke’ bedoelt.
Ach, Anaïs, terwijl dad sneakers met sportsokken nu helemaal hip zijn, droegen wij in onzen tijd enkelsokken die in onze ballerina’s van onze voeten af zakten. Dat vindt Gen Z, de generatie na ons, ook behoorlijk cringe. En terecht. Gelukkig ‘mogen’ we nog kroketten.
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
