‘Ik wil zo graag de beste moeder zijn voor mijn kinderen, precies afgestemd op hun noden en hun unieke karakters.’
‘Daar sta ik dan, half aangekleed, koffie in mijn hand, met mezelf in overleg: wel of geen gevecht aangaan?’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Pick your battles. Als moeder van een kleuter met autisme en een peuter in de peuterpuberteit, weet ik ondertussen wat dat betekent. Opvoeden is een eindeloze aaneenschakeling van kleine en grote veldslagen die je onmogelijk allemaal kan winnen. Daarom moet je soms gewoon de wapens neerleggen en jezelf de vraag stellen of het de strijd waard is.
Ik denk daarbij aan een willekeurige ochtend waarop het vriest en mijn kleuter besluit dat ze haar jas niet wil dragen, maar wél een badpak over haar kleren. Tegelijk wil de peuter, uiteraard onder invloed van haar zus, ook niets liever dan met haar zwembril op het hoofd de deur uit gaan. Daar sta ik dan, half aangekleed, koffie in mijn hand, met mezelf in overleg: wel of geen gevecht aangaan? Op dat moment kies ik er dan voor om me te focussen op de jas. Die moet. Het badpak mag. Wat andere ouders of kinderen daarvan vinden? Dat is hun strijd, niet de mijne. Ik heb mijn eigen gevechten en mijn eigen keuzes. Dat besef vind ik nogal hard, want ik wil veel.
Ik wil zo graag de beste moeder zijn voor mijn kinderen, precies afgestemd op hun noden en hun unieke karakters. En daar stopt het natuurlijk niet. Ik wil ook goed voor mezelf zorgen, gezonder eten en leven. Ik wil dat mijn lief en ik niet alleen ouders zijn, maar ook een koppel dat af en toe tijd vindt om eens gewoon samen te zijn. Ik wil nog boeken schrijven, het liefst drie tegelijk. Terwijl ik ondertussen streef naar mentale rust en een beetje mentaal welzijn. Want ja, dat lijkt me ook eens aangenaam. Omdat ik zoveel wil, lukt het me niet bepaald om prioriteiten te stellen.
In mijn hoofd krijgen alle doelen evenveel aandacht, ook al zijn ze allemaal samen compleet onhaalbaar. En ergens voelt dat als falen, want ik zie andere ouders die wel ogenschijnlijk moeiteloos alle ballen in de lucht houden. Zij zijn altijd op tijd, altijd zen, altijd met een stralende glimlach. Ze eten met smaak een salade en stoppen als ze genoeg hebben. Terwijl ik gisteren bijna mijn badpak over mijn kleren aangetrokken heb, omdat ik langzamerhand niet meer weet wat de standaard is.
Je kan niet op alle fronten strijden, werd me onlangs gezegd. En dat blijkt waar te zijn. Want zo lang ik me voor alles tegelijk inzet, blijft er uiteindelijk niets meer van mezelf over. Ik voel het aan die sluimerende vermoeidheid die me constant vertraagt, aan die ellenlange lijst met doelen die alleen maar langer wordt, aan het gevoel dat ik steeds tekortschiet. Het is een eindeloze strijd, zonder duidelijke winnaar. Dus ik weet wel wat dé truc is: niet álles willen doen, maar gewoonweg minder willen. Een beetje liever zijn voor mezelf. Kiezen voor wat nú nodig is.
Vandaag is dat misschien mijn kleuter in een jas hijsen, morgen kan dat een etentje met mijn lief zijn en overmorgen misschien eindelijk nog eens een bladzijde van mijn nieuwe boek schrijven. Pick your battles, zeg ik daarom tegen mezelf, in die strijd met mijn kinderen én de strijd in mijn eigen hoofd. De ervaring heeft me al geleerd dat ik niet elke dag elk doel kan bereiken, niet elke rol of verwachting kan vervullen. Ik weet dat het genoeg is om gewoon één gevecht per dag te kiezen en de rest even te laten liggen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
