Columniste Nele werd vorig jaar moeder en dankzij of ondanks dat, doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Na een strijd van amper één uur en zes minuten liggen de kinderen in bed en slapen ze ook effectief. Dat zijn zesenzestig lange minuten. De woonkamer is behangen met speelgoed, de keuken is ontploft en in mijn haar hangt een stuk aardappel dat wat eerder in mijn richting werd gekatapulteerd door kleuter of baby. En terwijl ik dat stuk aardappel uit mijn haar pluk en opeet omdat er geen tijd was om zelf ook te eten, komt het binnen hoe hard ons leven veranderd is sinds we kinderen hebben. Hoe hard wij veranderd zijn sinds we kinderen hebben.
‘Nog even’, piep ik daarom soms tegen mijn lief, terwijl we ons elk apart naar de kleuterschool en de onthaalouder haasten, om soms ook nog voor de andere twee kinderen aan de lagere en middelbare school te passeren. ‘Nog even’, terwijl we elk apart een kind staan te troosten in het midden van de nacht. ‘Nog even’, terwijl we elk apart een luier verwisselen bij die kinderen en we zelf in onze broek schijten. Want ‘nog even’ en dan zal alles wel makkelijker worden. Of beter gaan. Dan zijn die pittige jaren voorbij en kan de rust enigszins wederkeren.
‘Nog even’ en dan zal alles wel makkelijker worden. Dan zijn die pittige jaren voorbij en kan de rust enigszins wederkeren.
Maar ‘nog even’ duurt volgens mijn niet-exacte berekeningen nog zeker twee jaar. Dan zouden die gevreesde tropenjaren gepasseerd zijn en de storm gaan liggen. Nu is twee jaar niet helemaal onoverkomelijk, maar toch kan dat ook erg lang gaan duren. En ik wil die tijd niet gewoon uitzitten, met het gevoel dat ons leven op pauze staat. Al impliceert een pauze dat er niets gedaan wordt en dat is natuurlijk allerminst zo.
Met een baby en een kleuter zijn we in de loop der jaren een gezin geworden en dat vereist de nodige flexibiliteit. Zoveel, dat ik me soms afvraag hoe lang het duurt voor we niet meer buigen maar breken. En dat verwart me, want kinderen krijg je niet zomaar. Kinderen wíl je. Zo was het ook bij ons, waardoor ik me vaak schuldig voel over het feit dat ik kinderen hebben – naast fantastisch – ook best wel zwaar vind. Ook al duurt het ‘nog even’. Ik probeer te onthouden dat verandering soms ook iets goed is. Dat het kansen geeft. Anders betekent namelijk niet per definitie het einde, in the end is anders soms ook gewoon beter.
Meer columns van Nele lees je hier.
