Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
Gewapend met bear spray en een zakmes rijden mijn lief en ik door een kronkelend landschap met klinkende namen als Snake River, Grizzly Lake en Sheepeater Cliff. We zijn een paar dagen in Yellowstone, Wyoming, waar we ons te midden van spuwende geisers en borrelende heetwaterbronnen begeven. Dit prachtige nationaal park is gelegen op een supervulkaan en wordt bewoond door wilde dieren als bizons, elanden en wolven. Hier kan je dus maar beter niet van ’t padje gaan, want elk jaar opnieuw zijn er toeristen, jagend op die ene virale selfie, die oplossen in zwavelzuur of aangevallen worden door een beer.
Mijn lief kreeg enkele dagen geleden dan weer een knuffel van een beer van een vent: zijn beste vriend, die drie jaar geleden naar een nabijgelegen stadje verhuisde. Nadat de eerste ‘bro’s’, ‘dude’s’ en ‘my man’s’ werden uitgesproken, volgden er ook volzinnen. Met tranen in z’n ogen vertelde V. over de nieuwe liefdes in zijn leven: zijn vriendin en haar twee kinderen. Al na zes maanden hadden haar zonen hem in hun hart gesloten en noemden ze hem liefdevol ‘pop’ – een situatie die mij vooral aan melige blèt-scènes uit Full House doet denken.
Zelf was ik heel wat minder sympathiek – soms zelfs ronduit bitchy – tegen mijn plusouders, die ik na twintig jaar nog steeds gewoon met hun voornaam aanspreek. Mijn Mexicaans lief zegt weleens dat Belgen zoveel gereserveerder en kouder zijn, en aan zijn familiewhatsappgroep te zien kan ik dat alleen maar beamen. Wekelijks zegt daar wel iemand hoe graag ze de anderen zien (‘muchísimo’) of hoe vaak ze de anderen missen (‘todo el tiempo’), terwijl ik er in stilte het mijne van denk (‘doe normaal’). Het voelt nu eenmaal eerlijker om af en toe ruzie te maken, met de ogen te draaien en ‘djeezes, moeder’ te zuchten dan om te doen alsof de ander het schoonste godsgeschenk op aarde is. Al was het ook fijn om meteen een geruststellende warme douche van liefde te krijgen bij de zenuwslopende eerste keer dat ik mijn schoonouders ontmoette. Zelfs mijn houterige, afstandelijke knuffels en gebrekkige Spaans zagen ze graag door de vingers.
Wij Belgen mogen gerust wat vaker het grote L-woord laten vallen en de schouderklopjes uitbreiden naar stevige omarmingen, maar ach, ‘elk huisje heeft z’n kruisje’, zoals we dan weer zo mooi in het Nederlands zeggen. En ik zou het mijne, met al z’n barstjes en bijgebouwen, voor geen enkel willen ruilen. Misschien zijn familieleden wel als het park waar we ons momenteel bevinden: vol borrelende geisers die af en toe ontploffen, soms stinkend naar rotte eieren, dan weer geurend naar vers gemaaid gras, maar altijd prachtig om je mee te omringen.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
