Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.
‘Ouderschap is een sprong in het duister, zoveel is zeker. Dat de lijst met zaken die ze je niet vertellen voor je moeder wordt ellenlang is, heb ik op zijn zachtst uitgedrukt grondig onderschat. Een jaar geleden had ik nooit verwacht dat ik met vriendinnen lange telefoongesprekken zou voeren waarin we de inhoud van de pampers van onze pasgeborenen geboeid zouden omschrijven. Of dat de wasmachine mijn beste vriend zou worden nu die, zo lijkt het, non-stop in gebruik is. Maar de grootste revelatie bleek toch dat moederschap je brein verandert.’
‘Onderzoekers ontdekten dat er een substantiële vermindering in de hoeveelheid grijze massa bij moeders optreedt. De hippocampus, een hersendeel dat een rol speelt bij het geheugen, krimpt genadeloos wanneer je moeder wordt. Samengevat: wie zwanger is, wordt dommer. Al is dat niet geheel de juiste conclusie. Uit onderzoek blijkt namelijk ook dat de vermindering in grijze massa ervoor zorgt dat kersverse moeders in staat zijn om de noden van hun kind sneller in te schatten en alerter te zijn voor potentieel omgevingsgevaar. En dat is eigenlijk niet geheel verwonderlijk gezien een mensenbaby volledig hulpeloos ter wereld komt.’
‘In de afgelopen paar miljoen jaar is ons menselijk brein in hoog tempo geëvolueerd ten opzichte van dat van onze voorouders. Als dat brein al in de baarmoeder grotendeels volgroeid zou zijn, zoals het geval is bij andere diersoorten, zou een baby te groot zijn om ter wereld te kunnen komen. Het gevolg: bij de geboorte zijn onze kleintjes hulpeloos en staat hen nog een lange en intense leercurve te wachten alvorens ze ietwat zelfstandig worden.’
Die vermindering van grijze massa blijkt de ideale dekmantel voor mijn eeuwige verstrooidheid en chaos.
‘Toen ik onze mini voor het eerst zelf vasthield, werd ik overweldigd door een gevoel van verantwoordelijkheid en prees ik me voor het eerst gelukkig met de veranderingen die mijn hersenen de afgelopen maanden ondergingen. Als moeder is het namelijk mijn taak om mijn kwetsbare kind tegen de gevaren van de buitenwereld te beschermen en moet ik het cryptische gedrag van mijn baby begrijpen, zodat ik daar beter naar kan handelen. Toegegeven, dat laatste blijkt de ene dag succesvoller te verlopen dan de andere.’
‘Toch sta ik met plezier een stuk van mijn grijze massa af zodat ik me ten volle kan smijten in de zorgende rol die mijn leven nu domineert. Dat ook mijn inschattingsvermogen bij gevaar wat aangescherpt werd door de hormonale veranderingen waar ik de laatste paar maanden aan onderworpen werd, is niet noodzakelijk een slechte zaak. In mijn vriendenkring stond ik namelijk bekend voor mijn ietwat roekeloze (maar verder geheel onschuldige) gedrag. Een tikkeltje vaker in worstcasescenario’s denken kon in mijn geval dus geen kwaad. Bovendien blijkt die vermindering van grijze massa de ideale dekmantel voor mijn eeuwige verstrooidheid en chaos. Lang leve het moederbrein!‘
Alle columns van Laura lees je hier.
