‘Een verlofje. Een vrije dag misschien. Een halve.’
‘De democratie heeft gesproken. Die grote vakantie moet worden omgevormd tot een kleine vakantie.’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
De grote vakantie moet nog beginnen en er zijn ouders die al uitkijken naar het einde van die vakantie. Meer specifiek: de grote vakantie moet nog beginnen en ik kijk al uit naar het einde van die vakantie. Een vies gevoel, moet ik toegeven. Want is het niet de bedoeling dat ik als jonge ouder geniet van mijn jonge kinderen? Wel: ja. Maar ook: hoe dan?
Die kinderen hebben dan wel negen weken vakantie die aanvoelen als negen maanden, maar ik als ouder heb die tijd niet. Ik moet werken en kan gevoelsmatig maar negen uur vakantie houden. Daarom moet er al maanden op voorhand worden gepuzzeld met opvang, kampjes, grootouders, familie, vrienden… Soms zou ik mijn kinderen zelfs in de handen duwen van willekeurige passanten, maar tijdens de grote vakantie hebben die hun eigen kinderen al bij. Mijn kinderen moeten zich aanpassen, wij als ouders moeten ons aanpassen en dat is niet altijd evident. Eigenlijk is het simpel: het begin van de grote vakantie betekent het einde van de routines die we een heel schooljaar geïnstalleerd hebben. Ik mis tijdens de vakantie die routines en ik ga ervan uit dat mijn kinderen wat dat betreft op mij lijken. En tijdens het schooljaar mis ik mijn kinderen, natuurlijk. Dus het is een zootje.
Vaak vraag ik me af of ik alleen ben met dat gevoel of niet, of ik de enige ben die mogelijk toch meer uitkijkt naar het einde van de vakantie dan naar het begin ervan. Op mijn Instagramaccount stelde ik daarom de vraag. 55 % van de mensen gaf aan dat ze mijn gevoel delen, de andere 45 % dacht er anders over. Al ga ik er voor het gemak wel even van uit dat die minderheid geen kinderen heeft. Of kinderen die zelfstandig genoeg zijn om zelf boodschappen te doen, te koken, de was en de plas te doen en niet meer thuis wonen, om maar iets te noemen. Ik begrijp hen natuurlijk wel en ik gun hen dat genot, ik zit gewoon niet echt in dezelfde situatie. Meerdere mensen zitten niet in die situatie, ook al doen zij ook hun uiterste best om wél te genieten. Want dat doen we ook, wij zijn geen onmensen of mensenhaters! Niet altijd! Enkel in de grote vakantie!
Feit is dat de democratie heeft gesproken. Die grote vakantie moet worden omgevormd tot een kleine vakantie. Een verlofje. Een vrije dag misschien. Een halve. Of nog beter: de maatschappij moet beter worden afgesteld op de huidige gezins- en werksituaties.
(Voorlopig is dat echter niet het geval, dus kijk. Nog maar negen weken die aanvoelen als negen maanden en we kunnen weer uitkijken naar het begin van de volgende vakantie.)
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
