In het tweede seizoen van ‘Kamp Waes’ gaat psycholoog, personal trainer en Flair favourite Gudrun Hespel (31) de strijd aan met bulderende soldaten, buitenmenselijke proeven en bovenal met zichzelf. Elke week geeft ze ons een blik achter de schermen en vertelt ze openhartig over haar meest intense avontuur ooit.
Dag één. De zenuwen gieren door mijn lijf. Na een heel kort nachtje verwen ik mezelf nog eens met een lekker ontbijt met pannenkoeken, want ik vermoed dat het eten dat ik in ‘Kamp Waes’ voorgeschoteld zal krijgen niet bepaald haute cuisine zal zijn. Daarna is het alweer tijd om te vertrekken. Het is van bij mijn ouders maar tien minuutjes rijden, maar de rit lijkt een eeuwigheid te duren. Om negen uur stipt komen we aan in de kazerne in Heverlee en start het avontuur.
En dat begint meteen met een koude douche, want terwijl de kandidaten in seizoen één eerst nog werden verwelkomd en een hele reeks proeven mochten afleggen, werden wij ontvangen met de woorden: ‘Ik ga jullie nog niet welkom heten. Eerst de Bergham Run. Vijftig minuten en geen seconde meer. Wie niet op tijd is, wordt niet weerhouden voor “Kamp Waes” en mag terug naar huis gaan.’
Slik. Ik had wel verwacht dat ze dit seizoen nog harder zouden zijn, maar toen besefte ik meteen: dit is menens, dit seizoen gaan ze niets meer door de vingers zien. En zoals je in mijn vorige column hebt kunnen lezen, is de Bergham Run nét datgene waar ik ontzettend veel schrik voor had. Eén ding was zeker: ik kon en zou niet opgeven, zelfs al moest ik naar de finish kruipen.
Zo gezegd zo gedaan. Ik mocht als vierde kandidaat vertrekken en ik was eerlijk gezegd blij dat ik zo snel mocht beginnen, want ik wilde er eigenlijk gewoon vanaf zijn. And so it began: mijn route recht naar de hel. Al meteen van in het begin voelden mijn benen zwaar aan, en al na drie kilometer was ik kapot. Dit gaat me nooit lukken, dacht ik. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen Lode, de reus van dit seizoen met zijn 2 meter 9, mij ergens halverwege op zijn gemak voorbij jogde, terwijl ik aan het doodgaan was. Ik was ervan overtuigd dat er zes minuten zaten tussen mijn start en de zijne, dus als hij mij nú al voorbijliep, terwijl we nog maar in de helft waren, dan was het toch onmogelijk dat ik ooit nog onder de vijftig minuten zou blijven?
Heel de weg lang sprak ik mezelf streng toe: ‘Godverdomme Gudrun, je gaat niet de influencer zijn die er al in aflevering 1 uit vliegt.’
Vanaf dat moment besefte ik dat ik er niet bij zou zijn, maar ik weigerde op te geven en wist dat ik het mezelf nooit zou vergeven als ik niet álles zou geven wat er in me zat. Daarom begon ik de ziel uit mijn lijf te lopen. Op een bepaald moment dacht ik echt dat het licht gewoon zou uitgaan of dat mijn benen eraf zouden vallen, maar zolang als dat niet gebeurde, zou ik blijven gaan. Heel de weg lang sprak ik mezelf streng toe: ‘Godverdomme Gudrun, je gaat niet de influencer zijn die er al in aflevering 1 uit vliegt.’ Ik heb honderd keer gedacht: nu kan ik écht niet meer. En toch bleef ik doorgaan, ging ik verder dan ik ooit voor mogelijk had geacht. ‘Ik kan niet meer’ blijkt een illusie te zijn.
Ik kan me niet meer herinneren dat ik Tom en Fly aan de finish heb zien staan. Ik ben letterlijk over de finish gevallen, waarbij Tom nog net bij mijn rugzak vastgreep. Mijn rug bleek ook helemaal open te liggen van het schuren van de rugzak, maar doordat de rest van mijn lijf zoveel pijn deed, had ik daar zelfs niets van gemerkt. Even later kwam Tom nog naar me toe: ‘Gudrun, je zag echt zo grijs als de muur, alsof je elk moment kon doodvallen.’ En zo voelde ik mij ook.
Toen we daarna samen werden geroepen voor onze testresultaten, was ik er nog steeds van overtuigd dat ik het niet gehaald had en dat ik meteen weer naar huis mocht vertrekken. Tot Fly de tijden begon af te roepen: ‘Eva, 55 minuten.’ Exit Eva. ‘Ilias 52 minuten.’ Exit IIias. Ik verwachtte elk moment mijn naam als volgende te horen.
Maar toen sprak Fly de woorden: ‘En de rest moet ik feliciteren, want jullie hebben het niet alleen maar gehaald, jullie hebben het allemaal gehaald in een tijd van 47 minuten of minder.’ Ik zal nooit kunnen omschrijven hoe ik mij toen voelde. Ongeloof, trots, geluk… in elke vezel van mijn ziel, dat komt nog het dichtste in de buurt. I did that. I freakin’ did that. En tot op de dag van vandaag begrijp ik nog altijd niet hoe ik dat in godsnaam heb klaargespeeld. Het was nog maar dag één, en ik had al aan mezelf bewezen: miljaar, ge zijt écht veel sterker dan ge zelf denkt.
Dat ik de rest van de dag al de andere proeven heb moeten doen met braakneigingen omdat ik zo diep was gegaan, kon me op dat moment bitter weinig schelen. Want ‘Kamp Waes’ was voor mij toen eigenlijk al geslaagd, ik had nu écht niks meer te verliezen en zou van elke seconde die ik mocht meemaken genieten.
Nou ja, genieten is nu niet bepaald het juiste woord. Maar dat zie je volgende keer…
Meer ontdekken? Beluister dan Gudruns podcast ‘Gud Bezig’ op Spotify voor nog meer behind the scenes van haar avontuur of volg haar op Instagram via @gudrunhespel.
Bekijk ‘Kamp Waes’ elke zondag om 20u op VRT1.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
