In het tweede seizoen van ‘Kamp Waes’ gaat psycholoog, personal trainer en Flair favourite Gudrun Hespel (31) de strijd aan met bulderende soldaten, buitenmenselijke proeven en bovenal met zichzelf. Elke week geeft ze ons een blik achter de schermen en vertelt ze openhartig over haar meest intense avontuur ooit.
Toen Fly na de eerste dag zei dat we mochten gaan slapen, kon ik alleen maar denken aan seizoen 1, waarin ze al heel snel midden in de nacht met een luide knal uit hun bed waren geroepen. Ik ben ook nog eens een ontzettend slechte slaper en de adrenaline en het idee dat het waarschijnlijk niet voor lang zou zijn, zorgden ervoor dat ik die eerste nacht geen oog dichtdeed. Niet fijn, want ik wist dat ik die enkele uren slaap echt nog wel zou kunnen gebruiken.
En dat bleek te kloppen, want om drie uur ’s nachts stonden we alweer klaar om te vertrekken naar een onbekende bestemming. Toen we iets later midden in Brussel arriveerden, vroegen we ons allemaal af wat we daar in godsnaam zouden moeten doen.
Al snel werd duidelijk dat het iets in een zwembad zou zijn. Zelf ben ik niet echt de grootste fan van water: ik heb nog altijd trauma’s van als klein meisje bibberend te staan bevriezen aan de rand van het zwembad op school. Maar goed, al bij al kan ik best goed zwemmen, dus had ik er wel vertrouwen in dat het goed zou komen. Mo en ik kwamen als eersten aan de beurt om het water in te duiken. Ik dook heel vlot mijn kledij op en merkte al snel dat het geen lachertje was om die in het water aan te trekken. Toen Mo naast mij het echt moeilijk kreeg, bleef ik tegen mezelf herhalen dat ik vooral rustig moest blijven. Dat lukte gelukkig, en ik rondde de proef dan ook heel vlot af. Tom zei zelfs nog ‘Jij zwemt precies wel vaker he?’, terwijl ik letterlijk na het middelbaar nooit meer een baantje heb getrokken.
Maar door die proef werd ik wel een beetje bang, want als er één ding is waar ik héél slecht mee kan omgaan, dan is het wel de combinatie van koude en water. Ik wist dat dat er zeker en vast nog zat aan te komen, en daar had ik bitter weinig zin in. Ik spring nog liever uit een vliegtuig dan dat ik in koud water duik.
Na de zwembadproef reden we verder naar onbekende bestemming nummer twee, waar we werden overhandigd aan een stel brullende paracommando’s. We beseften dus meteen dat we hier maar beter heel goed binnen de lijntjes zouden kleuren, want ze meenden het serieus. Zwijgen, luisteren en doen wat er gezegd werd, was dus de boodschap. Meteen vertrokken we voor de eerste proef: een loop van een aantal kilometer door het bergachtige Marche-les-Dammes, mét twee brancards van 80 kilo op onze nek. Loodzwaar, zeker met de proeven van de vorige dag nog in onze benen, maar tegelijkertijd ook een heel goede proef om onze teamgeest aan te wakkeren, want we bleken als team heel goed samen te werken.
Ik denk dat ik nog steeds ‘Courir, plus vite!’ hoor telkens als ik mijn loopschoenen aantrek.
Dat gezegd zijnde: ik liep meestal ergens achteraan en had dus heel de tijd een brullende en tierende paracommando in mijn nek. Ik denk dat ik nog steeds ‘Courir, plus vite!’ hoor telkens als ik mijn loopschoenen aantrek. Op een bepaald moment konden mijn benen het echt niet meer goed aan, maar als er een brullende paracommando achter je aan zit, blijf je lopen, of die benen nu mee willen of niet. Ik zou liegen als ik zeg dat ik niet af en toe gewoon ‘hou nu toch eens vijf seconden uw bek’ terug wilde roepen naar die paracommando, maar gelukkig deed ik dat niet. Het zou mijn beste dag niet geweest zijn, vrees ik.
Na die lijdensweg was het tijd voor iets leuks. Nou ja, dat vond ik toch. Of Youssef en Emma het daarmee eens waren, is een andere vraag. Ik denk dat Youssef nog liever een marathon zou lopen met een gebroken voet dan nog eens op die hoge ladder te gaan staan. Ik vond het zalig: hoogtes, klimmen, rapellen… sign me up for the thrill of it!
Daarna was het tijd om wat basisprincipes van bivak te leren, al miste ik een groot deel van de uitleg omdat mijn rug, die helemaal open lag van de Bergham Run, verzorgd moest worden. Het resultaat? De brakste bivak van de wereld. Maar goed, ze voorspelden tenminste geen regen…
Of dat hoopte ik in ieder geval toch…
Meer ontdekken? Beluister dan Gudruns podcast ‘Gud Bezig’ op Spotify voor nog meer behind the scenes van haar avontuur of volg haar op Instagram via @gudrunhespel.
Bekijk ‘Kamp Waes’ elke zondag om 20u op VRT1.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
