Jolien jaagt vanaf vandaag een van haar dromen na: ze begint te trainen voor een halve marathon.
‘Of ik naïef ben? Misschien. Impulsief? Zeer zeker. Competitief? Try me.’
Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin” in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.
Drie jaar geleden kocht ik een paar peperdure loopschoenen, twee jaar geleden een smartwatch, vorig jaar een resem nieuwe sportbeha’s en vandaag schrijf ik mijn eerste column. Ik heb dus geen excuus meer om nog eens weg te lopen – pun intended, je snapt ‘m zo meteen wel – van mijn grote droom: een halve marathon lopen, het liefst in het buitenland. En daarna trainen voor een volledige.
Danku, Mieke
Shit, here we go again, zie ik haar denken terwijl ik het vertel. Ze verwoordt het alleen iets anders: ‘Zou je daar nu nog wel aan beginnen?’ Aldus de 51-jarige vrouw die elke avond in de fitness doorbrengt. Genaamd mijn mama. Ze is altijd sceptisch als ik het weer in mijn bol krijg om mijn loopschoenen aan te trekken. Ik kan het haar moeilijk kwalijk nemen: ik heb als tiener een tijdje geworsteld met een eetstoornis en sporten staat in haar hoofd helaas nog steeds gelijk aan afvallen. Daarnaast geef ik er nu eenmaal snel de brui aan, dat moet ook gezegd worden.
Óóit kon ik best goed lopen. Maar de prestatiedruk werd te groot en ik stopte.
Nochtans heb ik die droom al zolang ik me kan herinneren. Ik ga er dan ook niet om liegen: óóit kon ik best goed lopen. Ik deed het puur voor ‘t plezier, mijn looptrainer zag een nieuw paradepaardje (of nog beter: racepaard) voor de club lopen. Met alle gevolgen van dien: de prestatiedruk werd te groot en ik stopte. En daar heb ik nu dik spijt van. Met dank aan Mieke Gorissen, die de droom die ik al tientallen keren opborg weer wakker schudde. Of ik zit gewoon in mijn quarterlifecrisis, dat kan ook.
Anyways, the times of smoesjes are over. Want nu heb ik iets wat ik bij die tientallen andere verwoede pogingen niet had: een column. En oh ja: (hopelijk, wat zeg ik: natuurlijk!) heel Vlaanderen die meeleest. Kwestie van mijzelf wat moed in te spreken. Om 12u45. In mijn pyjama. En mijn tanden nog niet gepoetst. Terwijl ik mijzelf had voorgenomen mijn middagpauze goed te besteden aan een fris loopje. Of ik naïef ben? Misschien. Impulsief? Zeer zeker. Competitief? Try me. Straks trek ik dus zéker, zonder fout mijn loopschoenen aan, beloofd! Oh shit, here we go again.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
