‘Het lukt me niet om bij die kindjes te blijven tot ze uiteindelijk in hun remslaap zitten.’
‘In de hectiek van het dagelijkse leven is er vaak weinig ruimte voor traagheid’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Mama moet nog veel doen’, zei ik tegen de peuter, die haar hoofdje op mijn schouder te rusten had gelegd en haar armpjes rond me had geplooid. ‘Ik ga je nu in je bedje leggen.’ ‘Nee’, protesteerde ze terwijl ze haar armpjes steviger om me heen klemde. ‘Ja’, zei ik in de veronderstelling dat ik mijn grenzen moest aangeven. De nee-ja-pingpongwedstrijd werd beslecht door mijn lief, die het kwam overnemen van mij, want ik moest dus nog veel doen.
Ik passeerde nog snel bij de kleuter op de slaapkamer, en ook zij wilde dat ik langer bleef rondhangen, het liefst tot ze sliep. ‘Mama moet nog veel doen’, zei ik ook tegen haar. Opnieuw dacht ik mijn grens aan te geven. Ook zij protesteerde, en mijn lief moest de boel komen regelen. Toen ik eindelijk kon doen wat ik moest doen – veel – blokkeerde ik. Ik besefte dat ik mijn grenzen niet aan het aangeven was. Ik was over mijn grenzen aan het gaan. Dat ben ik al langer aan het doen.
‘Je moet vertragen’, zei mijn lief die avond. ‘Dat moeten we alle twee.’ Ik schudde moedeloos mijn hoofd. Ik ben een moeder, maar ergens ook nog een mens en zoveel andere dingen. Ik werk, run een huishouden, probeer een fijne partner te zijn, doe vergeefse pogingen om een sociaal leven te onderhouden, faciliteer alles opdat mijn jongste dochter geen hele dagen naar school hoeft te gaan omdat ze dutjes nodig heeft en zit in een ouder-kindtraject om mijn dochter met ASS beter te begrijpen en begeleiden, alsook mezelf.
In die hectiek van het dagelijkse leven is er vaak weinig ruimte voor traagheid. Het lukt me niet om bij die kindjes te blijven tot ze uiteindelijk in hun remslaap zitten. Ik kan simpelweg niet altijd rustig wachten tot er vijf verschillende bruisballen in evenveel kleuren uitgebruist zijn terwijl mijn kinderen half verzuipend genieten van hun wellnessmomentje, omdat daar geen tijd voor is. Het is niet mogelijk om tien keer samen mens-erger-je-niet te spelen, omdat ik me erger! Soms moet het snel, efficiënt en praktisch, en dan hoeven ze zelfs hun haren niet te wassen, omdat dat te lang duurt. Ach, ik gebruik soms zelfs geen zeep om hen te wassen. Die ene bruisbal zal ook wel goed zijn. Het moet vooruitgaan.
Wanneer ik dan val, wil ik het liefst blijven liggen, tussen alle ballen die ik eerst in de lucht hield en die dan ook naast me op de grond terechtkomen.
Ik heb geen tijd, ik heb geen geduld, ik heb geen tijd om geduld te hebben en al helemaal niet om te vertragen! Zoals dat dan gaat, ontploft het natuurlijk allemaal in mijn gezicht. De kinderen slapen slecht in omdat ze hun rust eerder niet vonden, ik moet hen spartelend uit bad hengelen en ik erger me zo hard bij het samen spelen dat het voor niemand nog echt plezant is.
Ik loop mezelf voorbij op deze manier. Ik loop zelfs mijn kinderen voorbij, want die kunnen mijn tempo sowieso niet volgen. Maar ik voel dat ik steeds vaker struikel, meestal over mijn eigen gehaaste voeten. En wanneer ik dan val, wil ik het liefst blijven liggen, tussen alle ballen die ik eerst in de lucht hield en die dan ook naast me op de grond terechtkomen. Ik moet vertragen, daar ben ik het mee eens. Al voelt dat nog te vaak alsof ik moet inbinden.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
