Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.
God bestaat niet en er is geen leven na de dood. De algemene consensus over voorgaande levensvragen mag dan wel duidelijk zijn, toch dwalen mijn gedachten de laatste tijd vaker af naar een hypothetische plek waar Kobe over ons waakt. Sinds een paar weken word ik vaker dan gewoonlijk overvallen door een onbestemd schuldgevoel. Nu de geboorte van Aster al enkele maanden achter me ligt, de hormonen niet meer door mijn lichaam razen en er weer wat voorspelbaarheid in mijn dagbesteding sluipt, zoek ik mijn weg door de rouw in mijn nieuwe rol als moeder.
Mijn dagen staan sinds de komst van onze dochter in het teken van pampers verversen en rompers wassen. Ik kijk vol trots toe hoe ze recent voor het eerst lachte en hoe ze aandachtig haar omgeving begint te observeren. Het gemis om Kobe wordt naar de achtergrond verdrongen door het leven van alledag, en daarmee dient zich een nieuwe fase in mijn rouwbeleving aan. En dat is zoeken.
In een poging om Kobe toch op de hoogte te brengen van de meest recente ontwikkelingen in ons leven op aarde, besloot ik hem een brief te schrijven. Samen met Aster fiets ik voor het eerst sinds haar geboorte naar de begraafplaats en lees ik de brief voor. Ik vertel hem over de kinderspullen die ons huis teisteren en probeer te beschrijven hoe het voelt om elke dag naast onze dochter te mogen ontwaken. Ik vertel Kobe hoe ik hem, sinds Aster er is, meer mis in wat was dan in wat had kunnen zijn en hoe ik dat gemis niet meer bij elk gesprek vermeld, omdat het een vanzelfsprekendheid werd om hem te missen.
Kobe gaf me zoveel om te koesteren tijdens ons leven samen, maar onze dochter bleek het mooiste geschenk.
Op de plek waar zijn as begraven werd, staat een boom waaraan een vogelhuisje met zijn naam hangt. De papa van Kobe plantte asters aan de voet van de boom op de dag dat onze dochter geboren werd, en naast het houten vogelhuisje hing ik een juten zakje waarin ik mijn brieven aan Kobe bewaar. Misschien kunnen daar later ook de tekeningen van Aster een plekje krijgen. Vlak voor ik weer naar huis vertrek, bedank ik Kobe. Hij gaf me zoveel om te koesteren tijdens ons leven samen, maar onze dochter bleek het mooiste geschenk. Dat ik zijn rustplek nu met haar mag bezoeken, vervult me met dankbaarheid.
Soms voelt het alsof ik het verleden loslaat. Sinds de geboorte van Aster lijkt het alsof mijn herinneringen aan Kobe verzakten in het drijfzand van mijn geheugen. Ik kan me niet meer herinneren hoe Kobe een telefoongesprek afsloot of hoe zijn voetstappen klonken. Het voelt alsof ik nu verder schrijf aan een nieuw hoofdstuk zonder hem, en daar voelde ik me de laatste tijd best schuldig over. Maar misschien hoort het ook zo, bedenk ik me tegelijkertijd. Ik kijk vooruit met dankbaarheid voor alles wat was en hoop voor alles wat volgt. En wie weet bestaat er echt een plek waar Kobe ons vol trots kan gadeslaan terwijl hij een potje kaart met zijn favoriete Griekse filosofen.
Alle columns van Laura lees je hier.
