‘Met die twee opties is er geen ruimte voor nuance, terwijl dat juist is wat ik nodig heb als het over mijn gemoedstoestand gaat.’
‘Wanneer iemand me vraagt hoe het gaat, heb ik niet genoeg aan een simpel ““goed”” of ““slecht””’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Hoe was het op school?’ De klassieker. De vraag die elke ouder weleens stelt en waarop elk kind weleens teleurstellend antwoordt: met een ellendig schouderophalend gemompel dat niet leidt tot het verhoopte gesprek waarvan je droomde toen je nog geen kinderen had. De vraag is simpelweg te lastig voor veel kinderen, en na een lange schooldag kost het te veel energie of woorden om die dag samen te vatten in een duidelijk antwoord. Moeilijk moeilijk.
Ik heb het al in zoveel boeken en artikels gelezen, dit zijn blijkbaar de betere vragen om te stellen: ‘Wat was het leukste wat je vandaag hebt gedaan?’ of ‘Met wie heb je vandaag gespeeld?’ of ‘Waarmee heb je hard moeten lachen?’ Een concrete vraag, met een concreet antwoord dat het gesprek op gang helpt. In het beste geval dan toch. Dit idee kan volgens mij ook worden doorgetrokken naar veel volwassenen en wel met die ene goedbedoelde vraag: ‘Hoe gaat het?’ Te ruim, te lastig, te veel energie of woorden. Moeilijk moeilijk.
Bij mij werkt het precies zo. Vraag me hoe het gaat, en ik voel meteen de druk om alles wat ik voel – de stress van werk, de zorgen over mijn kinderen, de blijdschap, de onzekerheid, de f*cking PMS – samen te vatten in één kort antwoord. Maar dat lukt me nooit! ‘Goed’ is te optimistisch en daarmee doe ik mezelf tekort, ‘slecht’ is te negatief en daarmee lijk ik een zaag. Met die twee opties is er geen ruimte voor nuance, terwijl dat juist is wat ik nodig heb als het over mijn gemoedstoestand gaat.
Uiteindelijk gaat het er niet om dat je de perfecte vraag stelt, maar dat je echt luistert naar het antwoord.
Daarnaast fluctueert mijn state of mind, soms van uur tot uur, soms van minuut tot minuut. Misschien had ik een geweldige ochtend, maar is de middag een complete ramp. Of andersom. Of misschien ben ik gewoon een cocktail van emoties op dat moment. Wanneer iemand me dan vraagt hoe het gaat, voel ik de noodzaak om mijn volledige emotionele spectrum in één antwoord te vatten en heb ik niet genoeg aan een simpel ‘goed’ of ‘slecht’.
Van een slimme vroedvrouw heb ik geleerd hoe het anders kan. Zij vertelde me dat ze nooit aan pas bevallen mama’s vraagt hoe het gaat. Bij die mama’s is het antwoord namelijk vaak ook te complex. Wel vraagt ze hen hoe de nacht geweest is, of de ochtend, of desnoods hoe het laatste uur is verlopen. Dat antwoord is meestal makkelijker, duidelijker ook. En het laat ruimte om verder te praten en uiteindelijk te vertellen hoe het écht gaat.
Nu hoef je geen drie cursussen psychologie te volgen om op een juiste manier te vragen hoe het met iemand gaat of bang te zijn dat je regels overtreedt als je toch niet verder komt dan het bekende cliché. Voeg er gewoon iets specifieks aan toe: ‘Hoe gaat het vandaag?’ of ‘Hoe gaat het op dit moment?’ Je kan zelfs gewoon zeggen dat je blij bent om iemand te zien. Dat haalt de druk van het moment en laat ruimte voor een oprechter gesprek. Want uiteindelijk gaat het er niet om dat je de perfecte vraag stelt, maar dat je echt luistert naar het antwoord.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
