Ken je dat, die kleine gewoontes die je met twee had en die blijven hangen lang na de breuk? Annelies ook.
‘De grote dingen doen het meeste pijn en de kleinste dingen het langst’
Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
In de afgelopen maanden ben ik gegroeid. Mijn rouwproces evolueert en wijkt alsmaar meer af van de centrale plaats dat het sinds 19 december in mijn leven opeiste. Ik voel het aan de grote dingen. Zoals mijn hart dat minder ineenkrimpt als ik aan hem denk, of de wekelijkse huilsessies die nu en dan overgeslagen worden. Ik merk het aan mijn vrienden, die niet meer de nood voelen om enkel nog over de breuk te praten als ze me zien. Of aan mijn datingleven, dat er op dit moment gewoon mag zijn.
Mooie progressie, al zeg ik het zelf. Maar weet je wat niemand je vertelt over een relatiebreuk? Hoe hard de kleine dingen blijven hangen. De gewoontes die je samen had opgebouwd en soms zelfs niet eens doorhad, tot ze weg zijn. Zoals muziek in de supermarkt. Die hoor je ook alleen maar eens de boxen uitgevallen zijn. En de stilte? Die is luid.
Het steekt toch altijd even, wanneer ik me realiseer dat er dus nog flarden van hem, van een lang vervlogen ons, in mij zitten.
Ik dacht namelijk altijd dat de momenten van impact me het meeste zouden bijblijven. Die middag dat ik mijn papa en zus al mijn spullen uit het huis zag halen, de ochtend waarop ik eindelijk de moed bijeen had geraapt om de trouwzaal te bellen en het slechte nieuws te vertellen. En met stip op één: hoe ik als bevroren in mijn favoriete pyjama in de zetel zat toen ik te horen kreeg dat hij niet meer met me verder wilde.
De kleine dingen
Op die momenten leek de pijn onoverkomelijk en vroeg ik me af hoe en vooral of ze ooit zou wegebben. Goed nieuws na vier maanden: dat doet ze, stilletjesaan. En weet je waarom? Omdat ik er nooit meer naar terug kan. Mijn spullen zullen nooit meer uit dat huis moeten, een trouwzaal één keer afbellen volstaat en geen haar op mijn hoofd denkt eraan hem terug te nemen. Dus die break-up zelf is ook al uitgesloten.
Maar de pijn waar ik niet bij stilstond, is die van de ‘kleine dingen’. Want met mijn relatie, zijn ook een paar rituelen en gewoontes gestorven. Ik merk bijvoorbeeld dat ik veel minder vaak mijn (vroeger onze) favoriete koffiebar binnenstap. Niet omdat ik die mensen minder graag zie of ineens geen fan meer ben van hun koffie, maar omdat ik er niet voor sta te springen om hem tegen het lijf te lopen. Bij elke binnenkomende klant schieten mijn ogen naar de deur, en staat mijn hart even stil.
Mijn hoofd pruttelt ook weleens tegen wanneer ik de kortste weg naar de autosnelweg wil nemen, die toevallig net naast de voordeur passeert die ik een tijd lang ‘de mijne’ heb genoemd. En soms betrap ik me er zelfs op in gesprekken met vrienden (of erger: dates) een inside joke te gebruiken, of een gek accentje dat ik enkel bij hem bovenhaalde. Een default reactie. Het steekt toch altijd even, wanneer ik me realiseer dat er dus nog flarden van hem, van een lang vervlogen ons, in mij zitten.
Mijn liefde voor koffiebars verdeel ik nu over twee locaties: één waar ik meermaals per week ga schrijven en hem niet tegenkom, en mijn favoriete plekje waar ik één keer per week kom en dan dubbel van geniet.
Pick your battles
Een alwetende single vrouw ben ik allerminst, maar één ding is zeker: de grote dingen doen het meeste pijn en de kleinste dingen het langst. Maandenlang probeer ik dus al om ook die laatste te overwinnen, alleen kan een mens maar zoveel aan. Dus: pick your battles.
Mijn liefde voor koffiebars verdeel ik nu over twee locaties: één waar ik meermaals per week ga schrijven en hem niet tegenkom, en mijn favoriete plekje waar ik één keer per week kom en dan dubbel van geniet. Het Belgisch wegennet is uitgebreid, dus ik heb een vluchtroute achter de hand voor als ik echt niet bij dat huis wil passeren. En ik heb Voldemortgewijs zelfs een bijnaam voor mijn ex verzonnen, omdat zelfs zijn naam uitspreken een gewoonte is waar ik liever niet naar terugkeer. Sommige kleine dingen zal ik nu eenmaal voor altijd begraven in de periode voor 19 december, en dat is oké.
Meer ‘How to be single’:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
