‘Voor het eerst sinds lang had ik geen mannelijke bevestiging nodig om me sexy te voelen’

Redactrice Annelies (24) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde kwam aan haar relatie. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?

Ik herinner me nog levendig hoe ik als zevenjarige een scène maakte toen ik op een strand in Zuid-Frankrijk achter een handdoek mijn bikini’tje moest aandoen. Moord en brand schreeuwde ik, want iemand zou maar eens door moeten hebben dat ik NAAKT was. Wat ik vandaag ga vertellen is dus een schok voor velen die dat Anneliesje kenden.

Vorige week gaf ik al mee dat ik een toffe en getalenteerde fotografe had ingeschakeld om onze trouwdag vast te leggen. Al kreeg Marie nog geen maand later een DM van mij dat het feestje niet doorging. Na de gebruikelijke ‘Allez meen je dat nu?’ en ‘Wie doet nu zoiets?’, liet ze vallen dat ze een model zocht voor een shoot. De enige vereiste was dat zij het concept bepaalde. Ik had mezelf voorgenomen om vaker ‘ja’ te zeggen op dingen na de breuk en zo geschiedde dat ik achttien jaar na mijn tantrum op het strand in Zuid-Frankrijk, even naakt in een bos in Leuven stond.

Vrouw met een missie

Ik dacht eerlijk gezegd dat de drempel om mijn kleren ergens op een boomstronk achter te laten groter zou zijn. Maar ik was een vrouw met een missie, want naast mijn huis, mijn partner, mijn toekomstplannen en mijn stabiliteit, nam de breuk me ook deels mijn vrouwelijkheid af. Door redenen waarover ik niet zal uitweiden, was ik tijdens de relatie de voeling met mijn lijf en mezelf als seksueel wezen kwijtgeraakt. Ergens hoopte ik die dus naakt voor een camera tussen de bomen terug te vinden.

Nu moet ik zeggen: erg sexy voel je je niet als het 3 graden is en je in een bed van natte bladeren ligt. En dan heb ik het nog niet eens over de bochten waarin ik mijn lichaam moest wringen, de wekelijkse pilatesles was er niets tegen. Maar wat ik me vooral herinner van dat anderhalf uur klappertanden, was vrijheid. Voor even vergat ik de wervelwind waarin mijn leven was beland en kon ik alleen lachen als Marie van achter de lens riep wat voor sukkel mijn ex was om zo’n vrouw te laten vallen.

Ultieme powermove

Mijn vrouwelijkheid vond ik misschien niet terug in dat bos, maar kwam wel om de hoek piepen toen de foto’s in mijn mailbox belandden. Ik keek naar mijn lichaam en vond mezelf – hou je vast, ik ga het zeggen – mooi. Voor het eerst sinds lang had ik het gevoel dat ik geen mannelijke bevestiging nodig had om me sexy en vrouwelijk te voelen.

Reken dus maar dat minstens een van die foto’s een plekje in mijn nieuwe thuis krijgt. Want zeg nu zelf: een artistieke naaktfoto van jezelf naast de zetel, is dat niet de ultieme powermove? Perfect om je er tijdens een huilbui aan te herinneren wat een badass je bent. Ik kan nu dus elke (al dan niet single) vrouw/man zo’n naaktshoot aanraden, maar misschien in iets warmere temperaturen? Mijn tanden klapperen nog steeds bij de gedachte.

Lees ook:

• ‘Hoe moet ik vrijgezel zijn, als ik het niet eens durf uit te spreken?’
• ‘Kan het leven dan nu heel even op pauze gezet worden, alsjeblieft?’
• Arkasha: ‘Het gekke is dat je je, bewust of niet, afzet tegen degenen die zo hard op je lijken’