Annelies spendeert voor het eerste een weekendje met haar petekind, zonder de ex.
‘Ik hield mijn hart vast: zou hij het wel leuk vinden met mij alleen?’
Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?
Single zijn bracht – zoals je de voorbije maanden hebt kunnen lezen – wat nieuwe mannen met zich mee. Maar vorig weekend had ik drie nachten lang de belangrijkste man in mijn leven in mijn bed. Hij is blond, grappig en heeft de beste oneliners. En het is mijn petekindje.
Ik heb zelf het ideale voorbeeld gehad. Mijn peter was nooit de man van de cadeaus of de envelopjes. Hij was diegene die mij kwam ophalen om een toertje te doen met de fiets, pannenkoeken te bakken of uit eten te gaan. Samen met mijn tante is hij er altijd geweest, en nog steeds, als twee rotsen in de branding. Vier jaar geleden besloot ik voor mijn eigen petekind hetzelfde te doen, en een tijdje lang had ik zelfs iemand naast me die daarin meeging. Menno kwam logeren – ‘joleren’ als je het hem vraagt – en ging met ons naar de dierentuin, de speeltuin en het treinmuseum. Hij zag mijn ex en mij net zo hard als een duo als mama en papa, en oma en opa.
De twinkeling in zijn ogen en zijn schaterende lach deden me zelfs even vergeten dat er een derde ticket voor die show was, dat nu de vorm had aangenomen van een lege stoel.
Puppies en een lege stoel
Vorig weekend markeerde dus weer een eerste keer: het eerste Menno-en-Tiesweekend sinds de break-up. Ik hield toch een beetje mijn hart vast. Zou hij het wel leuk vinden met mij alleen? Kan ik het aan om drie dagen een vierjarige te entertainen? Ga ik vaak geconfronteerd worden met die ene afwezige? Het antwoord op al die vragen: een volmondige ja.
Mijn kleine vriendje en ik hadden namelijk een weekend om van te dromen. Vol met grappige gesprekken, leuke spelletjes, lekkere koffie/chocomelk, weinig plaats in mijn bed, lieve knuffels en spannende uitstapjes. Het hoogtepunt was ongetwijfeld de theatershow van Paw Patrol, waarbij ik toch even het gevoel had dat ik zwaar onder de hallucinerende middelen zat. Gelukkig kan ik voor Menno gerust een uur kijken naar volwassen mensen in puppykostuums. De twinkeling in zijn ogen en zijn schaterende lach deden me zelfs even vergeten dat er een derde ticket voor die show was, dat nu de vorm had aangenomen van een lege stoel.
Dat zeteltje naast ons leek in mijn ogen erg emotioneel aanwezig, maar heeft uiteindelijk perfect dienst gedaan. Het was de ideale plaats voor de spullen die we niet wilde dragen, zodat we onze handen vrij hadden om te dansen, zwaaien en gewoon gelukkig zijn. Zie het als een metafoor: soms kan je gewoon dat extra beetje ruimte gebruiken. In een theatershow, een weekend of je leven. En die grote afwezige waar ik voordien zo mijn hoofd over brak, bleek onze band alleen maar hechter te maken.
Hij vroeg nog vaak naar de ex en mijn hart brak. Niet voor mij, maar voor hem. Omdat hij was gaan houden van iemand die zomaar uit zijn leven is gestapt.
Veel te bewijzen
De man die ik aan het daten ben, vatte de situatie mooi samen: ‘Ik heb je nog nooit zo gelukkig gezien, als op de foto’s met Menno.’ En dat is helemaal waar. Al zou ik liegen als ik zei dat het allemaal simpel was. Hij vroeg namelijk nog vaak naar de ex. Waarom hij ons vriendje niet meer wilde zijn en wanneer hij zou terugkomen. Of we eens langs het oude huis konden rijden en waar hij nu woonde. Mijn hart brak telkens een beetje, al was het niet voor mezelf. Het brak voor hem. Omdat hij was gaan houden van iemand die zomaar uit zijn leven is gestapt.
Mijn besluit staat nu dus vast. De volgende man die ik écht toelaat in mijn leven, zal al heel wat bewezen moeten hebben voor hij Menno en zijn broertje zal ontmoeten. Voor hij een band mag opbouwen met iemand die zo’n magisch plekje in m’n hart heeft en het niet verdient verlaten te worden. Maar tot die man zijn strepen verdiend heeft, geniet ik met volle teugen van onze Menno-en-Tiesweekendjes alleen. Al dan niet met hallucinante puppies.
Meer ‘How to be single’:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
