‘Zoals een saai gesprek of een vervelend telefoontje.’
‘Een huilbui van mijn kind hier en daar is erg efficiënt om iets af te breken’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Kinderen, je krijgt er zoveel voor terug. Zo klinkt het cliché alleszins, maar kinderen renderen pas echt als je hen kan inzetten als excuus. Kinderen kunnen je namelijk de dieperik in storten, maar als je het goed aanpakt, kunnen ze je ook van de ondergang redden. Of van een feestje waar je geen zin in hebt, een play date die te veel gedoe is of al die andere dingen die ooit een goed idee leken, maar dat bij nader inzien niet zijn.
Ik heb het ooit willen proberen met de meest voor de hand liggende tactiek: veinzen dat mijn kind ziek is. Maar op het laatste moment blokkeerde ik. Als moeder wil ik het lot niet tarten. Doe ik dat wel, dan wordt mijn kind de dag nadien waarschijnlijk écht ziek, net wanneer het niet als excuus kan dienen. Uitputting vind ik daarentegen wel een goede kaart om te trekken.
Los van mijn eigen uitputting als moeder is mijn kind ongetwijfeld ook weleens uitgeput van een drukke schooldag, een onderbroken nacht of een drukke week. Bovendien houdt uitputting de mogelijkheid in dat het kind mogelijks ziek wordt als gevolg. Dat is niet wenselijk. Beter nog: soms noem ik het ‘overprikkeling’, en niemand durft er nog wat tegen in brengen.
Dikke, blinkende, natte tranen. Die werken altijd. Hoe kleiner de huiler, hoe beter.
Toch trek ik die kaart liever niet te vaak. Ik wil namelijk wel nog begrip wanneer dat echt nodig is. Daarom zijn tranen misschien nog het meest betrouwbaar. Dikke, blinkende, natte tranen. Die werken altijd. Hoe kleiner de huiler, hoe beter. Ik heb zelf al een paar keer geblèt in gezelschap, maar dat was toch vooral ongemakkelijk. Voornamelijk voor de anderen. Bij kinderen is dat niet zo.
Van kinderen wordt het zelfs verwacht dat ze hun emoties niet onder controle kunnen houden! Hoe kleiner de huiler, hoe meer! Ik ben nooit zo ver gegaan dat ik mijn kinderen kneep om er een kreet of traan uit te krijgen, maar ik heb hen misschien niet altijd meteen naar mijn beste mogelijkheden getroost. Een huilbui hier en daar is nu eenmaal erg efficiënt om iets af te breken: een saai gesprek, een vervelend telefoontje of een verplichte bijeenkomst.
Leer ik mijn kinderen op die manier iets over het maken en naleven van afspraken? Natuurlijk niet. Ben ik een goed voorbeeld voor hen door te doen wat ik soms doe? Door dat te willen doen? Ach nee. Zodra ze oud genoeg zijn, mogen ze zelf beslissen of ze meegaan in mijn gedoe. Doen ze dat liever niet, dan veinzen ze maar een excuus. Dan weten ze tenminste hoe dat moet.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
