'Wanneer ik dan toch eens durf te zeggen dat ik écht moe ben, krijg ik in 99 % van de gevallen het volgende antwoord: "Ja, maar ik ook."'
‘Mensen met insomnia krijgen vaak weinig begrip, want: ““Zo moeilijk is slapen toch niet?!””‘
Het is vandaag Wereld Slaapdag, niet bepaald een feestdag voor redactrice Jolien. Zij sukkelt al jaren met insomnia en hoewel dat geen aandoening is om licht over te gaan, heeft ze de indruk dat dat wel gebeurt.
Twintig, dat is het totaal aantal uur dat ik de voorbije vijf nachten geslapen heb. Dat betekent dat ik gemiddeld zo’n vier uur per nacht slaap en ik volgens The National Sleep Foundation minstens drie uur per nacht te weinig slaap. Dat kan toch niet gezond zijn? Hoor ik je zo denken. En dat klopt ook. Maar wanneer ik probeer uit te leggen dat, hoe hard ik ook probeer, er niets aan te doen valt, krijgt die vraag al snel een negatieve ondertoon. Zo eentje van: eigen schuld dikke bult, dan!
Het is voor iemand met insomnia of een ander slaapprobleem niet altijd makkelijk om om te gaan met mensen (lees: 90 % van al mijn vrienden en familie) die wél goed slapen. Samen op reis gaan is een hel, met een lief in de zetel duiken dat tijdens ‘Thuis’ al ligt te snurken is frustrerend en een altijd schone slaapster die beweert dat je helemaal geen wallen hebt na vier slapeloze nachten zou je graag eens persoonlijk een wal of twee willen bezorgen. Wanneer je probeert uit te leggen dat je niets aan dat slaapprobleem kan doen en het nu eenmaal heel vervelend is om met iemand om te gaan of samen te wonen die elke avond een bezoekje krijgt van Klaas Vaak, kan je vaak op weinig begrip rekenen. Dan word je al snel afgeschilderd als egoïst, plus: ‘Zo moeilijk is slapen toch helemaal niet?!’
Mijn lichaam is moe. En ik ben vooral die loze opmerkingen over míjn slaapprobleem moe.
‘Drink gewoon wat minder koffie’, ‘Slik eens een pilleke‘, ‘Knijp je ogen toe en zet je verstand op nul’, of nog beter: ‘Doe eens aan yoga, dat helpt!’ I wish. En dat meen ik. Maar wanneer ik dan durf te zeggen dat dergelijke – goedbedoelde, begrijp mij niet verkeerd – lulkoek mij niet helpt, krijg ik vaak het ‘Ge moet niet zo negatief denken’-deksel op de neus. Alsof het mijn eigen fout is dat ik tot 3 uur ‘s nachts ligt te woelen in bed. En ja, dat is zo letterlijk al meermaals tegen mij gezegd geweest: ‘Je probeert gewoon niet hard genoeg om er iets aan te doen, punt.’ Neen, ik ben gewoon moe. Mijn lichaam is moe. En ik ben vooral die loze opmerkingen over míjn slaapprobleem moe.
Weet ik veel waarom net ik last heb van slapeloosheid. Ik sukkel er al mijn hele leven mee en dat zal waarschijnlijk ook zo blijven. Als kind sloop ik ‘s avonds naar beneden om naar programma’s te kijken waar ik op dat moment nog veel te jong voor was of verslond ik nog tot ver na middernacht Geronimo Stilton-boeken tot ik uit pure vermoeidheid toch in slaap viel. Mijn schoolresultaten leden er nooit onder, mijn werk en sociale leven ook niet, maar mijn mentale toestand wel. Overal hield en houd ik de schijn hoog op. Want wanneer ik er toch eens over wil praten en wil toegeven dat ik echt wel bekaf ben, krijg ik in 99 % van de gevallen het volgende antwoord: ‘Ja, maar ik ook.’ En in nog eens 99 % van die gevallen komt dat antwoord van iemand die die nacht zeven in plaats van acht uur geslapen heeft.
Samen op reis gaan is een hel en met een lief in de zetel duiken dat tijdens ‘Thuis’ al ligt te snurken, is frustrerend.
Daarom minimaliseer ik mijn slaaptekort. Het is nu eenmaal zo dat iemand met een slaapprobleem vaak op weinig steun en begrip kan rekenen. Want waarom zou je het er überhaupt nog over hebben als het toch uitdraait in een zoveelste vermoeiende discussie over peperdure natuurlijke geneesmiddelen, melk met honing en digital detoxen, en niet in dat hartverwarmende gesprek waar je zoveel nood aan hebt? Heel af en toe laat ik het eens vallen, in de hoop dat iemand toch opmerkt dat ik moe ben en omdat ik daar misschien weleens mijn frustraties over kwijt wil. Dus als je mij of (iemand anders) ziet struikelen over een stoepsteen en iets hoort zeggen in de aard van ‘Ik steek het op de vermoeidheid’, vraag dan eens hoe het gaat. En begin eens niet over aromatherapie of je eigen ‘slaapprobleem’. Wist je trouwens dat een chronisch slaaptekort kan leiden tot depressie, een te hoge bloeddruk, hartproblemen en huidveroudering? Konden we dat maar oplossen met een kamillethee voor het slapengaan...
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
