Waarom Vrouwendag meer is dan bloemen en rosé

8 maart. Een blik in mijn mailbox: een Belgisch modemerk viert de vriendschap tussen vrouwen met een zonovergoten campagne. Een kledingketen spreekt me aan met ‘hey powerful’ en stelt voor om inspirerende kaartjes naar vriendinnen te sturen. Een brouwer biedt 10 % korting op alle dranken in de webshop – gelukkig niet alleen de grapefruit IPA met roze etiket.

Eerlijk? Ik ben dol op cadeautjes en kortingen, bloemen en (rosé)bier. En toch drink ik vandaag lauwe koffie terwijl ik statistieken over seksueel geweld googel. Internationale Vrouwendag is namelijk niet zomaar een commerciële feestdag. Het is een dag waarop we broodnodig stilstaan bij de genderongelijkheid die nog steeds in onze samenleving heerst.

Uit het loonkloofrapport voor 2021 van het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen blijkt dat vrouwen in ons land gemiddeld nog steeds 9,2 % minder verdienen dan mannen. Zonder correctie voor arbeidsduur omdat vrouwen vaker parttime werken verdienen ze zelfs 23,1 % minder. De kloof wordt jaar na jaar kleiner, maar toch moet het beleid een versnelling hoger schakelen, aldus het IGVM.

Vrouwen worden niet gehoord en verkrachters gaan vrijuit, alle edito’s, manifesto’s en Facebookposts ten spijt. Daarom is het nodig dat we blijven strijden

Vrouwen worden ook vaker slachtoffer van seksueel geweld. In een peiling van Amnesty International België uit 2019 gaf 20 % van de bevraagde vrouwen aan ooit verkracht te zijn versus 14 % van de bevraagde mannen. In diezelfde enquête antwoordde 19 % van de ondervraagde mannen dat slachtoffers van seksueel geweld mee verantwoordelijk zijn als ze sexy kledij aanhebben. 40 % van hen zei dat er geen sprake is van verkrachting als iemand niet expliciet weigert.

Victim-blaming is anno 2021 alive & kicking en het vonnis dat vorige week werd uitgesproken door de rechtbank bewijst nog maar eens dat de straffen voor seksueel geweld in ons land veel te laag zijn. Twee mannen van 22 die in 2018 een vrouw van 19 verkrachtten in een toilet in de Overpoort en die verkrachting filmden, kregen respectievelijk 16 en 20 maanden met uitstel. Geen van de daders zal een effectieve gevangenisstraf uitzitten terwijl het slachtoffer getekend en geketend is voor het leven.

De rechter noemde hun daden ‘onbezonnen, maar niet louter crimineel’. Strafpleiter Nina Van Eeckhout legde op Studio Brussel uit dat de rechter in kwestie ‘in eer en geweten heeft beslist binnen de strafvork die de wetgever voorziet’, maar ze zei er meteen bij dat die vork niet bepaald goed in de steel zit. ‘Voor een verkrachting van een meerderjarige zonder verzwarende omstandigheden is vijf jaar gevangenisstraf het maximum. Dat is hetzelfde als voor een eenvoudige diefstal’, aldus Van Eeckhout.

Kwamen we twee jaar geleden niet massaal op straat om dit soort gerechtelijke dwalingen aan te vechten? Op 4 mei 2019 werd de 23-jarige Julie Van Espen verkracht en vermoord door een dader die al eerder veroordeeld was voor gelijkaardige feiten. 15.000 mensen liepen één week later mee in een stille mars tegen seksueel geweld en Julies ouders wezen in een open brief op de fouten en nalatigheden van ons gerecht die rechtstreeks geleid hebben tot de dood van hun dochter, maar sindsdien is er bitter weinig veranderd.

Meer dan aan roze ballonnen en regenboogvlaggetjes hebben we nood aan beleidsnota’s en wetsvoorstellen.

Vrouwen worden niet gehoord en verkrachters gaan vrijuit, alle edito’s, manifesto’s en Facebookposts ten spijt. Daarom is het nodig dat we blijven strijden. In 2020 ondertekenden 15.000 mensen de actienota tegen seksueel geweld, opgesteld door organisator van de stille mars PUNT. vzw. Dit jaar worden die beleidspunten bezorgd aan onze overheid met de dringende vraag om de strijd tegen seksueel geweld prioritair te maken. Je kan zelf je steentje bijdragen door de campagnevideo, geïllustreerd door Niet Nu Laura, te delen en zo een virtueel signaal te geven aan de politiek.

Vandaag mag dan Internationale Vrouwendag zijn, maar niet enkel cis hetero vrouwen (bij cisvrouwen komt de genderidentiteit overeen met het geboortegeslacht, red.) zijn vaker slachtoffer van seksueel geweld. Voor de LGBTQ-gemeenschap zijn de cijfers nog schrijnender. Volgens een rapport van LGBTQ-belangenverdediger en -koepelorganisatie Çavaria krijgt 41 % van alle holebi’s en 32 % van alle trans personen in ons land te maken met seksueel geweld. Het gruwelijke nieuws over de gaybashing en moord op David P. in een park in Beveren het voorbije weekend is het zoveelste trieste voorbeeld van een haatmisdrijf jegens LGBTQ-personen in ons oh zo tolerante België.

Dus ja. Vrouwendag is nodig. Pride is nodig. Niet alleen vandaag maar 365 dagen per jaar. En meer dan aan roze ballonnen en regenboogvlaggetjes hebben we nood aan beleidsnota’s en wetsvoorstellen. Al dan niet neergepend op geparfumeerd briefpapier.

Lees ook:

• Ayke van PUNT. vzw: ‘De kranten bericht alsof het slachtoffer schuldig is en de daders slechts naïef’